Leeg scherm
De laatste tijd zit ik regelmatig naar een leeg scherm te staren. Ik start blogger op, ik klik op 'bold' om de titel in te tikken, en dan volgt er niks meer. Dan weet ik het niet meer. Ik weet dan dat er de voorbije uren minstens een paar dingen in mijn hoofd waren geschoten die 'logbaar' waren, maar dan komt het niet. Niks. Dan zit ik te denken 'wat was dat nu weer' en weer word ik kwaad op mezelf omdat ik het weer niet heb opgeschreven toen het in mijn hoofd popte. En zo gebeurt het dat ik een week niks log. Niet omdat ik niets te loggen heb, wel omdat ik te lui ben mijn gedachten op te schrijven of instant te loggen...

Auto-onvriendelijke stad
Ik werk in Leuven. Ik woon op ongeveer een uur rijden van Leuven. Ik kom niet met de trein want hele onregelmatige uren en ik heb verschillende keren op een dag mijn auto nodig, want ik moet wel es de baan op. Dus don't even go there. Ik kom met de auto naar Leuven. Goed. Ik werk in de buurt van het station van Leuven. In het centrum. Nee, ik kom niet met de trein, dat zei ik al. Veel parkeergelegenheid hier in de buurt, maar nergens gratis. Daar kan ik het helemaal mee eens zijn. Niks tegen auto-onvriendelijke steden, zolang er een valabel parkeer-alternatief wordt geboden. Niet te vinden, hier. Collega's wezen me op een straat waar ik mocht parkeren, en zelfs zonder te betalen. En slechts een paar minuten stappen van de werkplek. Goed. Ik parkeer de auto daar. Na mijn eerste werkdag: een boete. Katrien belt naar de politie, want Katrien begrijpt het niet. Wat dan volgt, maakt Katrien kwaad. "Madammeke, ge hebt toch uw rijbewijs? Daar ging toch een theoretische proef aan vooraf? Wel, dan word ge verondersteld de wegcode te kennen en dus ga ik het u niet uitleggen!"
De volgende dag zag ik in het begin van de straat een bordje staan waarop duidelijk werd gemaakt dat ik mijn parkeerschijf achter het raam moest leggen. Weet iemand hoe lang ik daar dan mag staan, met die nieuwe parkeerschijf, want ik ken duidelijk mijn wegcode niet...

Paarden
In mijn dorp, langs een drukke baan, is een hele grote wei. De wei is onderverdeeld in verschillende compartimenten. In het ene, achterste deel staan koeien, in een ander deel staat een ielig pony'tje, en in het voorste stuk staan altijd drie paarden. Mama paard, papa paard en baby paard. Baby paard is wel al redelijk groot. Geen baby meer. Maar toch nog jong. Iedere winter wordt het gezinnetje daar weggehaald, om vermoedelijk ergens in een schuur te overwinteren. Gezin paard heeft op de wei namelijk geen schuilplaats. Wel een plek waar ze eten, de eetkamer zeg maar, maar geen slaapplek. Nergens een bedje van hooi of zo, gewoon een wei. Een grote wei, dat wel, maar dat zei ik al. De winter is nu toch voorbij, maar nog steeds is familie paard niet terug. Vreemd. Gisteren stonden er zelfs twee koeien in hun huis. Nog vreemder. Twee koeien, helemaal afgezonderd van hun kudde achter op de wei. Ze zien er niet zwanger uit, ze zien er niet stout uit, ik kan zo goed niet bedenken waarom ze afgezonderd worden van hun vriendjes. Hoe dan ook, ik wil de paarden terug ! Iedere ochtend, wanneer ik voorbij de paarden reed, riep ik goeiedag. En iedere avond, wenste ik ze een goeie nachtrust, ook al hebben ze dan geen bed of zo. Ik mis de paarden. Waar blijven ze? Ze komen toch wel terug? Het waren vrolijke paarden. En soms keken ze op, toen ik gedag zei.

57
Papa is jarig vandaag. Gelukkige verjaardag, papa.

Oproep (de zoveelste)
TV1 is op zoek naar vrijgezellen die een onverwachte ontmoeting niet uit de weg gaan. In een gloednieuw programma leren mensen elkaar op een verrassende manier kennen. Je leeftijd is niet belangrijk, zolang je maar jong van hart bent!
Heb je een vrolijke kijk op het leven en sta je open voor een relatie? Woon je alleen en durf je het aan om nieuwe mensen in je leven toe te laten? Wacht geen seconde langer en schrijf je in! Stuur een mail naar vrijgezel@tv1.be of een briefje naar VRT ? vrijgezel, lokaal 8L59, 1043 Brussel.
Als je toch niet ge?nteresseerd bent, stuur je dit bericht dan toch even door naar al je vrijgezelle vrienden?
Einde oproep. Ik dank je hartelijk.

Onder de pannen
De eerste nieuwe werkdag is in volle gang. De eerste indruk is fijn. Maar eerst nog iedereen leren kennen, en m'n plekje zoeken. Maar het komt wel goed. De trein is terug vertrokken !

Spijt
Spijt komt niét altijd te laat ! Deze keer kwam spijt net op tijd. Niet te laat, het had iets vroeger gemogen, maar het was nog op tijd. Ik had bijna een contract voor een paar jaar getekend. Dat is iets wat me enerzijds aantrok, maar ook afschrikte. En nu heb ik een veel leuker aanbod gekregen. Net op tijd. Zodat ik nog net de dans kon ontspringen. Het was een zware knoop die ik moest doorhakken, een zure appel waar ik moest door bijten, een bittere pil om te slikken enzovoort, maar ik ben blij met de beslissing. Ik ga terug tvprogrammaatjes maken ! Dat is wat ik graag doe én wat ik goed kan ! Jeeeeeee !

Fruitig !
Het is gelukt. Het heeft wat zoekwerk gevraagd, het heeft wat gevloek gekost, maar de fruitjes zijn terug. Nu alleen nog die deksels lelijke reclame weg krijgen, en ik ben weer gelukkig. Een kinderhand is gauw gevuld, ik weet het.
Intussen is gebleken dat vorige dinsdag inderdààd een goeie dag werd. Ik druk me nog zeer voorzichtig uit als ik zeg dat er een nieuwe job in 't verschiet ligt. Het contract is nog niet getekend, maar toch zo goed als. Een job die niet de job is die iedereen en ook ikzelf van mezelf zou verwachten. Geen redacteurschap meer, geen productiejob meer, geen media zelfs. Dat is lastig, dat doet een beetje zeer aan mijn hart, maar op een gegeven moment is het genoeg geweest. Ik krijg geen genoeg van de fijne momenten aan de job, maar ik heb wél m'n buik vol van de vervelende kanten aan de job. Wil dat zeggen dat ik het nooit met hart en ziel gedaan heb? Dat denk ik niet. Zoals een vriendin van me ooit zei: op een gegeven moment moeten de onderbroeken gewoon gewassen worden. Zo is dat. Ik wil niet meer élk weekend werken en op die ene zeldzame vrije dag dan helemaal moe zijn. Ik wil niet meer na iedere productie bang zitten afwachten of er nog wel een volgende productie komt. Die onzekerheid heeft me nooit veel zorgen gebaard, maar de voorbije drie werkloze maanden waren er teveel aan. Dan begin ik te denken in termen van 'wat als ik een kind zou hebben en werkloos zijn?' en 'wat als ik mijn huis niet meer kan betalen?'. Dat soort gedachten zijn niet goed voor mijn welzijn. Niet goed voor mijn humeur. Niet goed voor mijn nachtrust. En dat is het mij misschien niet meer waard. Dus nu kies ik voor een andere job. Een job waar geen weekendwerk is. Een job die nog wel leuk is, maar misschien niet meer zooo leuk. Een job met boel veel verantwoordelijkheid, nog altijd een grote uitdaging, kans om heel veel bij te leren, en zonder dat er een bureau aan te pas komt. Geen kantoorjob, da's nooit iets voor mij geweest. Maar wel een regelmatige job. Een min of meer 'zekere' job. Ik hoop dat ik er iets van zal maken. Ik hoop dat ik geen spijt krijg. Ik hoop dat ik weet wat ik doe.