Marathon
Ik heb net zitten huilen bij een aflevering van "Marathon", een geweldig goede canvas-documentaire-reeks. Het gaat over zes onsportieve Vlamingen waar ik me meteen in kan herkennen. Allemaal hebben ze, net als ik, al levenslang excuses en smoezen verzonnen om toch maar liever in de zetel te blijven hangen en niet te hoeven sporten. Vorig jaar hebben ze daarmee gekapt. Ze werden geselecteerd om deel te nemen aan een televisieprogramma dat hen zal helpen klaarstomen om op een jaar tijd de marathon van New York te lopen. In de aflevering van gisteren liepen ze de twintig kilometer van Brussel. Vijf van de zes haalden de start, vier van de vijf haalden de finish. En ze leken niet eens stikkapot. Ik moest ervan huilen. Het was zo mooi, zoveel overwinning op zichzelf, terwijl het zo onhaalbaar had geleken. Vijf maanden eerder zaten ze 'in het rood' na drie minuten lopen. Nu liepen ze twee uur en een half, en het leek hen goed af te gaan. Maar dat vond ik niet eens het mooiste. Wat me ongelooflijk trof, was hoe grààg ze aan die wedstrijd wilden beginnen. Het zou hun grootste straf zijn, mocht de coach gezegd hebben dat ze niet mochten starten. Het was sterk.
Ikzelf startte ooit in een wel erge vlaag van ik-ga-mijn-leven-beteren-bui aan een start to run-programma. Het was twintig jaar geleden dat ik nog noemenswaardig gesport had. Het programma begon met een minuut lopen, een minuut stappen. Zo een kwartier lang. Tijdens mijn eerste loopminuut stierf ik. Mijn toen nog verloofde, altijd steunend aan mijn zijde, liep een eindje vooruit, op mijn vraag. Ik wilde niet dat hij me zag rood worden, dat hij me zag zweten in mijn nek, dat hij me hoorde puffen, nog voor we het einde van de straat zouden bereikt hebben. Het trainingsschema schreef een dag rust voor en de dag daarna wachtte de tweede training. Ik gaf op. Ik deed het niet. En dan te bedenken dat ik, had ik volgehouden, ook de twintig kilometer van Brussel had kunnen lopen.

Val en hoogmoed
Het begon een week of drie geleden al. Collega's op het werk sniften, hoestten, en kuchten erop los. De verkoudheid is terug in het land, maar mij zou het niet gebeuren. Katrien eet namelijk gezond, drinkt veel water en is zelfs aan het sporten gegaan. Dus Katrien had weerstand. Het werd iets problematischer toen ook mama, schoonmama en uiteindelijk liefje gebeten werden door de microbe. Ik hield vol, ik werd niet ziek. Liefje werd flink ziek, en werd weer beter. Nog steeds zette ik een grote mond op over mijn oh zo grote weerstand door mijn oh zo gezonde levensstijl. U raadt het al, liefje is maar amper genezen en ik krijg geen woord meer gezegd met mijn schorre keel. Het doet zo'n pijn bij het slikken. Auw...

Tussen vier en zeven
Gisteravond kreeg ik te horen dat ik de dag erna tussen vier en zeven uur een belangrijk telefoontje zou krijgen. Oké. Ik ben dan al het mens dat daar slecht van slaapt, wat belachelijk is, want slecht slapen brengt vier noch zeven dichterbij. En dan die hele dag nog door. Je kijkt om tien uur al op je horloge, rechtsboven op je computerscherm. Ook dàt helpt niet. Je luncht lang, want dan gaat de tijd sneller dan dat je alleen achter je bureau werkt en je gedachten duizend keer sneller de kans krijgen om rond te dwalen, bijvoorbeeld naar die rechtsbovenhoek. En dan wordt het eindelijk toch vier uur. Je kijkt gespannen naar je telefoon, want er was echt echt echt gegarandeerd dat ie tussen vier en zeven zou rinkelen, wat ook de boodschap zou zijn. Het bleef stil. Intussen zegt de rechterbovenhoek dat het 17:03 is. En nog blijft ie stil. Ja hij staat op het juiste profiel, de batterij is fully charged en het bereik is optimaal, al die dingen zijn gecheckt en zoals het iemand van mijn allooi betaamt, gedubbelcheckt. Bellen ze dan àltijd om vijf voor zeven?

Natte noten
Ik was vanmiddag in de supermarkt. Ik zag er appels, appelsienen, ananas, pfffff. En ik zag er noten. Natte noten. Okkernoten. En als dié glimmen, zijn ze kraakvers. Ik kon het niet laten en ik nam ze mee. Natte noten, da's eindelijk herfst !

Joehoe !
Ik ben jaaaaaaaarig ! Joehoe ! Joepiedepoepie ! En er staat een gewéldig mooie kroon op mijn hoofd ! En ik word 29 ! En het is vrijdag, en bijna weekend en hahahahaha en joepiejoepie en jeuhj !!!

Nachtelijk
Een goeiedag ! Maar geen goeienacht. Ik slaap slecht tegenwoordig. Inslapen is gelukkig geen probleem, maar uitslapen wel. Ik kan het niet meer. Kan ik het verleerd zijn? Nu, ik ben zo nooit het type geweest dat tot elf uur in bed bleef liggen, althans toch niet al slapend... Maar ik was, tot voor een week, wél het type dat op een weekdag, werkdag, tot aan de wekker sliep. Het wilde al es gebeuren dat ik vijf minuutjes van tevoren spontaan wakker werd, maar tegenwoordig gaat het met uren. Uren voor kwart voor acht word ik wakker. En dan ben ik wakker. En dan wil ik nog slapen, mijn echtgenoot is bijzonder weinig van zeg op dat uur, maar dan lukt het niet. En dan zeg ik tegen hem: liefje, ik kan nie slapen. En dan gooit hij z'n arm open, ga ik bij hem liggen en vervolgens lig ik dan daar wakker. Terwijl hij binnen de vijf tellen terug inslaapt. Dat hoor ik dan. Plots begint hij dan heel regelmatig te ademen en dan weet ik dat ie alweer buiten westen is. En daar lig ik dan. Ik kàn toch niet uitgeslapen zijn? Dat kàn niet. Want ik ben moe overdag, zo vooral rond drie uur in de namiddag. Dan ben ik moe. En om vijf uur 's ochtends ben ik wakker. En dan sta ik op en ga ik surfen. Romantisch.