Radio
Het gebeurde vanmorgen en het was heerlijk. Ik werd wakker, iets na tienen. Met m'n ogen nog dicht zoek ik naar de zapper, op de plank boven m'n bed. Ik druk op een knop en de radio springt aan. Ik hoor een vriendelijk klinkende jongeman vertellen dat er een vreselijke file op de Brusselse ring staat, van Zellik tot voorbij Machelen. Ik knip de radio weer uit en draai me nog es om, om nog minstens een uur verder te slapen. Vandaag hoef ik niet in de file te staan. En morgen ook niet. Eindelijk kan ik even slapen. Ik geniet...

Blik
Hoe hij soms naar me kijkt, de blik die hij me soms toewerpt.... Soms kijkt hij naar me zonder echt te kijken. Maar soms ook niet. Soms geeft hij me een kus als hij thuiskomt, zoals er duizenden kussen zijn, maar soms ook niet. Dan kust hij me.
Ik hou van zijn blik. En van zijn kus. Ze doen allebei zoveel deugd aan mijn hart...

Heel even
Er is nu heel even niets anders meer dan werk. Van 's ochtendsvroeg tot 's avondslaat wil ik werken. Niet alleen omdat het nodig is, ook en vooral omdat ik het graag doe. En goed doe. En het is leuk en gezellig, druk en hectisch en ik doe het echt graag. Dus dan is het goed, toch? In juni gaan we naar Schotland. Op vakantie. En dan is er heel even niets anders dan mijn lief en ik. Wij twee. Maar nu nog even niet.
En gelukkige verjaardag, papa. Ik probeer gauw bij je langs te komen.

Cinema
Tot gisteren was het jaaaren geleden dat ik nog moest huilen met een film in de cinema. Gisteren weer wel. We keken naar "Million Dollar Baby" met en van Clint Eastwood. Nu ben ik geen al te grote Clint-fan, maar deze film vond ik "schoon". Ne gewone, schone, ontroerende film. Mét tranen op 't einde, maar toch geen traditioneel Hollywoodfilm-einde. Ik hoorde vele mensen rondom me snotteren, dus het lag niet aan mijn hormoonspiegel die overhoop lag of zo. Gewoon een schone film...