Dju toch !
Vandaag is iets gebeurd dat ik al van ver had zien aankomen. Van heel ver. Niks ergs hoor, een futiliteit eerder, maar zoooo voorspelbaar en zooo vervelend.
Ik heb een bureau in mijn huis. Een kamer waar mijn laptop staat, internetverbinding is, al mijn boekhouding staat, al mijn facturen liggen, dat soort kamer. Ik heb ook nooit tijd om tijdens kantooruren een bank binnen te stappen, dus ik heb pc banking. Handig. Makkelijk. Overzichtelijk. Veilig. Maar het is alleen maar veilig door de digipass die ik heb. Het lijkt op een rekenmachine, je tikt er je code in, het ding geeft je een toegangscode, die tik je in op de site, en je bent ingelogd. Handig. Maar klein. Ik had er een goeie gewoonte van gemaakt om het digipassje altijd -echt altijd- na gebruik in mijn handtas te steken. Zonder fout, want zo zou ik het ook altijd bij me hebben, bijvoorbeeld als ik elders dan thuis een betaling wil doen of het saldo van mijn rekeningen wil nakijken.
En dat werkte goed. Ik vond het altijd terug. Altijd. En nu niet meer.
Ik had het namelijk op mijn bureau gelegd. Jaja, ik leg het later wel terug in mijn handtas, dacht ik nog luidop. Ja hoor, ik ben het kwijt. Nergens meer te vinden. Niet in de bureau, niet op de bureau, niet op de grond, niet in mijn handtas, ook niet in de kleine vakjes van die handtas, nergens.
Dju ! Ik voelde het zoooo aankomen he, ik wist van mezelf dat ik het altijd meteen na gebruik moest terugsteken. En ja hoor: één keertje doe ik het niet, en ik heb het zitten ! Soms vind ik mezelf toch zo'n groot kieken he !

Lijn
Ik begin weer te lijnen. Ik schrijf weer, want het is niet de eerste keer. Ook niet de tiende keer. Eerder een tienvoud daarvan of zo. Eén keer kon ik het goed. Dertig kilo was ik kwijt. Flink van mezelf. Op een jaar tijd, dertig kilo. Nu schiet daar nog maar twintig van over. En dat vind ik zoooo zonde van al die moeite. And I figure: als ik het één keer kon, moet ik het een tweede keer kunnen ook. Dus begin ik weer te lijnen. En wel nu. Vandaag. Meteen.

Graveyard shift
Vorige week/weekend had ik een paar nachtshiften. Na de laatste, zondagochtend was dat, ben ik niet gaan slapen omdat het de laatste was. Je moet die avond gewoon terug slapen, en het leek mij de beste manier om terug in het dagritme te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Na de shift, ben ik gaan ontbijten met mijn liefje. Zonnetje, terrasje, autovrij stadje, gezellig. Nadien nog een wandeling in de stad, en nog eens terrasje, zonnetje, glaasje wijn. Gezellig. Die avond kwam dan een beetje de mokerslag, hoewel ik na een uurtje slaap in de sofa, weer wakker was. De hele dag al had ik me fit gevoeld, en dat was die avond niet anders. Samen met liefje gaan slapen, rond elf uur, en dan wel doorgeslapen tot twaalf uur, de daaropvolgende middag welteverstaan. En Katrien was weer fit. Maar vanmorgen ! Jongens jongens jongens, ik was een wrak ! Ik had gewoon mijn acht uur geslapen, maar ik was doodop. Brrrrrr, zooooo moe. Ik sleepte me uit bed, maar raakte niet verder dan de sofa. Daar ben ik nog een half uurtje blijven bekomen. Helemaal niet tof ! En ik ben anders altijd zo vrolijk 's ochtends.....

Getest en goedbevonden
Aan het volgende stukje zit een verhaal vast. Vorige week was ik in een soort van opruimwoede. De schoenenkast beviel me niet meer, ze zat te vol. Jaja, vrouwen en schoenen, ik weet het. Soit. Ik alle zomerschoenen naar de zolder gebracht in grote kartonnen dozen. Niet eenvoudig hoor, die dozen op dat smalle trapje naar boven zeulen. Goed, sandalen, slippers, flip-flops, staat allemaal op zolder.
Hebt u gemerkt wat een fijn weer het was, gisteren en vandaag? Waar ik nu mee zat: geen zomerschoenen meer en nog minder zin om terug dat smalle zoldertrapje op te kruipen. Andere oplossing gezocht. Wat ik nog wel had, was een paar mooie, frisse muiltjes. Puntig, hakje, smal, maar mooi. En pijnlijk. Verdomd pijnlijk. Maar da's bijzaak, dat kon u al raden. Na een dag hard werken en veel over en weer lopen (auw !), moest ik nog naar huis rijden met die mooie maar pijnlijke muiltjes. De pointe waartoe ik wil komen: gisteren reed ik voor t eerst blootsvoets met de auto. En leuk dat dat was ! De ribbels op de pedalen hebben een soort van masserende werking en dat was fijn. Vanaf nu ben ik dus grote fan van blootsvoets autorijden ! Leuk ! Lang leve mijn zoldertrapje !

Gewoontes
Omdat je al zoveel jaren leeft, worden heel veel handelingen zodanig gewoon, dat je er niet meer bij hoeft na te denken. Gevaarlijk wordt het, als je er wel bij gaat nadenken. Laat het me uitleggen. Al jaren en jaren doe je elke dag toch minstens één keer de ijskast open. Je hebt daar een techniekje voor, je hand weet precies waar het moet naar grijpen, je kan het met je ogen dicht. Precies. Net zoals met het nemen van toiletpapier. Dat doe je ook al je hele leven, minstens een paar keer per dag. Je hebt je velletjes toiletpapier in no time in je juiste hand. Tot je erover gaat nadenken... Is mij overkomen. Eens je erover gaat nadenken, is het verloren. Neem ik nu eigenlijk de rol met m'n linkerhand vast om dan een paar velletjes met m'n rechterhand af te scheuren? Steek ik twee vingers gespreid in het kartonnetje van de rol, of leg ik 'm gewoon in m'n hand? En wat doe ik als de rol links van het toilet hangt, en niet rechts, zoals thuis? En hoe werkt het ook weer precies als een toiletrol gewoon op de grond staat? Kijk, eens je je zulke vragen begint te stellen, is alles om zeep. Ik weet niet meer hoe ik toiletpapier neem ! Iedere keer weer zit ik in de knoop met die rol. Alleen heeeel af en toe, als ik er niet aan denk, wordt het weer een automatisme. En dan meteen daarna valt mijn frank ! Hé, ik deed het terug gewoon. Hoe deed ik het nu net? Huppekee, en dan begin ik het weer te analyseren... Was het nu zo, of deed ik het net anders?
Och ja, iedereen heeft recht op z'n afwijking zeker he...

Mededeling
Ik had een bijzonder toffe shift gisteravond. Zo tof zelfs, dat ik in plaats van om twee uur, pas om vijf uur gestopt ben met werken. De zon kwam al een beetje op... Maar cool dat het was !

Reis
Katrien wil op reis. In december graag, na Big Brother. Maar Katrien gruwelt bij de gedachte van een groot hotel, waarvan men in de touroperator-brochure schrijft 'waar vlamingen zich thuis zullen voelen.' Katrien gruwelt van de gedachte aan een groot hotel waar men je aan de balie in het duits aanspreekt, of waar je eten krijgt, "zoals je thuis zou krijgen". Of waar je om negen uur kan gaan gymmen op het strand, en dan om half elf met de kinderen naar de animatie kan, maar waarbij je je dan moet haasten want om kwart voor twaalf vertrekt de bus-met-nederlandstalige-gids om het eiland te gaan verkennen. Ik gruwel bij de gedachte van kunstmatig aangelegde zwembaden, waar je een cocktail kan drinken die zorgvuldig geshaked is door een man die twintig uur per dag werkt voor toeristen en daar nauwelijks de boter mee op z'n brood verdient. Ik heb niks tegen toeristen die aan een of andere Afrikaanse kust zich laten bedienen, en niet uit hun hotel komen want dan zien ze de ellende in Afrika. Niets tegen, maar niets voor mij. Ook niets voor liefje. Niets voor ons. Ik wil graag een vakantie aan een zwembad, of aan een zee, met een cocktail by the pool, maar niet zoals in de talrijke neckermann-brochures, om er maar één te noemen. En ik wil ook graag een vakantie in Moskou of Sint-Petersburg. Of een vakantie in Zweden of Noorwegen om versteld te staan van meren en bossen en elanden. Maar ik weet niet goed waar ik terecht kan voor zo'n vakantie. En waarom zijn die vakanties altijd veel duurder dan een weekje Mallorca? Ik wil helemaal niet naar mallorca !

Schrikken
Altijd even schrikken wanneer een collega van wie je 't helemaal niet verwacht, je erop wijst dat ie je log heeft gevonden op 't net en zich daar een paar uur kostelijk mee geamuseerd heeft...

Beeldmateriaal (3), (4) en (5)
Chateau de Perreux is een fantastisch kasteel met fantastische eigenaars. Eric en Rodolphe, een geweldig koppel, hebben voor ons gezorgd als twee vaders en moeders tegelijk. Een groot stuk van de crew logeerde in dit kasteel en de avonden dat we na alweer een lange draaidag toekwamen bij Eric en Rodolphe, waren iedere keer weer 'thuiskomen'. Het is onwaarschijnlijk moeilijk om uit te leggen hoe ze ons een gevoel van 'thuis' gaven, maar ze deden het en als je vier weken van huis weg bent, is dat ongelooflijk waardevol.



In dit salonnetje was het heerlijk 'maan kijken'. We waren zelden overdag op 'onze Perreux', en we kwamen meestal pas 's nachts weer thuis, maar op dat moment was het heerlijk toeven in het salonnetje, met een goeie frisse witte loire-wijn, goed gezelschap, en een waanzinnig mooi zicht op sterren en maan.




Zooooo mooi, zoooo fleurig en zoooo veel. Velden en velden vol, iedere dag weer werd ik vrolijk van het zien van al dat moois. Ik zou het nog jammer gaan vinden dat de draaidagen voorbij zijn... Ja, het was hard werken, maar het was ook gewoon een fijne tijd.

Beeldmateriaal (2)
En zo hebben we 't opgelost. "We" is natuurlijk fout. Ik heb alleen gefinancierd en achteraf alles opgekuist. Stiefpaps deed al het werk, papa Dilbeek was tijdens de weekends van onschatbare waarde, en liefje is altijd van onschatbare waarde.

Beeldmateriaal
Zo was mijn woonkamer toen ik vertrok naar de Loire. Zo heb ik mijn huis achtergelaten. Ik wilde gewoon een andere vloer, ik wilde helemaal geen verborgen kelder !

Dicht
Kijk, ik was dus van goeie wil he. Ik heb mijn slechte werkkleren aangetrokken, grote handschoenen uit de kast genomen, mijn slechte schoenen aangetrokken, en het tuinhuis beginnen opruimen. Net toen ik de auto wilde inladen met al het puin dat in zakken staat, ging ik toch maar eens op de website van de gemeente checken of t containerpark open is. Gesloten op maandag. Dicht. Toe. Kijk, de goeie wil was er he. Nu zal liefje toch weer een stuk van zijn zaterdag in t containerpark moeten spenderen... Jammer... Hihi.

Verf
Ruikt mijn huis eindelijk niet meer naar het stof, dan ruikt het nu naar verf. Verf stinkt. De nieuwe woonkamer wordt geschilderd vanaf vandaag. Dat was eigenlijk nog niet gepland, wegens een druk bezette schilder en papa, maar nu staat ie toch maar mooi te schilderen. En eens dat achter de rug is, stop ik echt echt echt een tijd met verbouwen hoor... 't Is goed geweest. En het geld is op. Detail, detail...

Ticket to fame !
Ik ben beroemd ! Je kan geen krant of magazine meer openslaan zonder mij tegen te komen. Eerst krijg ik van Lieve te horen dat ik in het Belang van Limburg (??) vermeld sta in een stuk over loggen of zo. Diezelfde week belt een journalist van Het Laatste Nieuws me op voor een interview over loggers. Vorige week lees ik op mijn eigen log dat ik in de nieuwe Vlaamse Elle sta, en gisteren sms't een vriend vanuit Spanje dat hij daar even het Vlaamse nieuws wilde weten, de Gazet Van Antwerpen kocht, en een stuk las over mijn log. What is happening? Hal-looo?
De Elle heb ik intussen gekocht (wat een shitblad zeg !) en ja, een heel stuk over loggers. Nele wordt geciteerd, ikke, Merel en Luna. En nog iemand die ik niet kende. Ik vind dat ik daar tussen veel te grote namen sta. En wat is alle drukte over loggen opeens? Hebben de schrijvende media het fenomeen ontdekt? Ik ben intussen toch al twee jaar bezig hoor. En anderen al boel veel langer. En nu opeens wordt het gehyped? Hmmm, strange...

Verlof !
Ik heb twee daagjes verlof. Gisteren en vandaag. Valt het op? Geen tijd om te loggen, zelfs geen zin om te loggen. Doei !

Morgen...
Dit wordt één van de laatste logs over mijn verbouwingen. Morgen is het namelijk af. Klaar. Vernieuwd, gerenoveerd, klaar. 't Is te zeggen, morgen zal het nog niet geschilderd zijn, maar het echte verbouwen, is achter de rug. Of zal achter de rug zijn. Morgen dus. Ik kijk uit naar morgen. Morgen heb ik ook toevallig een vrije dag en die kan ik volledig besteden aan opruimen, opkuisen, meubelen terug verhuizen van het tuinhuis naar het huis en me helemaal terug installeren. Mijn mooie plantje krijgt een nieuwe plaats, want de schouw is afgebroken. Daar kan het dus niet meer. Maar we hebben een nieuw kastje en daarop gaat het plantje beeldig staan. Het wordt terug van ons. Ons huisje terug.
Maar geef toe: u zal de verbouwingspostjes missen, toch?

Alweer reclame
Ik misbruik dit log nog even voor reclame, als u me toestaat. Als niet, klikt u dan gewoon even weg.
Vanavond, om tien over negen, start op VTM Olivier De Rijke. Een fan-tas-tisch programma waaraan we maandenlang gewerkt hebben en waarvoor we een flink stuk van de voorbije zomer in Frankrijk doorbrachten. De eerste aflevering mag u echt niet missen ! Vanavond, 21.10 uur, VTM.