Bruno?
Waar is Bruno? Bruno van de Laatste Show. Ziek? Overwerkt? Overstresst? Aan vakantie toe? Persoonlijke problemen? Sociaal verlof? Vader geworden? Getrouwd? En nu vervangen door Stijn Meuris... :-(
Ik wil Bruno terug !

Vreemd
Vandaag een webmaster ontmoet die mij kende van in cyberspace. "Van Kapingamarangi" zei hij droogjes. "De Katrien van het weblog, he?"
Ik heb toen niet echt gereageerd, maar nu ik erover nadenk, vraag ik me toch wel af wat de link is tussen Kapingamarangi en mezelf... Ik heb zo ongeveer die hele site binnenstebuiten gekeerd, helemaal doorspit, en ik vind niks over mij. Helemaal niks. Vreemd.

Auw
Koppijn. Gigantische koppijn. Ben ermee opgestaan. Eerste gedachte vanmorgen toen ik wakker werd: "Auw mijn hoofd !" Douche genomen en 't beterde, dus niks ingenomen. Tegen de tijd dat ik op 't werk was, was het terug, in alle hevigheid. Auw. Al de hele dag. En net zo'n drukke dag: twee meetings én een persconferentie en een hoop social chit-chat... F*ck. En vanavond gaan repeteren voor onze act op het trouwfeest van morgen. Shit, shit, shit.

Woord van de week
Het woord van de week werd me vandaag nog eens toegegooid tijdens een goeie ouwerwetse roddelsessie met lieve. Het dateert van tijdens het bb-tijdperk. Tenminste, toen hoorde ik het voor het eerst, maar als je uit Hoepertingen komt, is het gewoon 'common knowledge". En het woord verdient een piëdestal.
Daarom, in primeur voor de hele wereld, het woord van de week : Huppelkut
Iemand bijvoorbeeld die van shoppen, honden en martini bianco houdt... Bijvoorbeeld natuurlijk.

Gaten met kaas
Ken je dat gevoel : je bent ergens, je maakt iets mee, je denkt meteen 'dit is iets dat op mijn weblog moet komen', je denkt 'ik schrijf het op', maar tegelijkertijd denk je 'nee, dit vergeet ik niet, dit is belangrijk genoeg om te onthouden'.
Je voelt me al van ver komen, he. Ik ben het dus vergeten. Ik had daarstraks, een uurtje geleden of zo, een leuk idee. "Hier moet ik iets over schrijven", maar ik zit al de hele tijd mijn hersenen te pijnigen, het komt niet. Misschien later. Misschien komt het terug...

Dank
Dankjewel. Aan iedereen. Gisteren heb ik namelijk voor het eerst 95 unieke bezoekers gehad. Dat zijn er zestien meer dan mijn vorige maximum. Ik heb nochtans niets bijzonders gepost. Niks over seks, niks over chocomousse, geen bloed, geen tranen. Gewone logs zoals altijd. Ik snap het dus niet echt, maar ik ben er wel blij om. Dankjewel dus.
Februari is nu trouwens al merkbaar beter dan januari, ook al zijn is 't nog maar de 27e.
Eén ding moeten julle me toch eens uitleggen. Waarom staat er bij de search results van google de+beste+boenke+boenke+muziek ? En waarom geeft dat een link naar mijn weblog? De cybermysteries....

Niet akkoord
Quote van de week in mijn filofax (ja natuurlijk pik ik die quotes gewoon ergens uit een boekje): "Een vergissing is menselijk maar om er een puinhoop van te maken heb je een computer nodig." Een tijd geleden zou ik met overtuiging ja geknikt hebben, maar nu weet ik dat computerproblemen aan de gebruiker liggen. Wie er niet mee kan werken, moet er afblijven ! Na ! Of een webbie in de buurt hebben ... Hé Barten... :-)

Dichtbij
Zestien maart. Eerste opnamedag. Komt schrikwekkend dichtbij. Wat is er met februari gebeurd? Ineens al helemaal voorbij. *zoef* De tijd mag voor mijn part vanaf nu heeeel traag gaan....Ter compensatie of zo...

Twijfel
Ik heb zaterdag een soort van shopping-dag gehad, redelijk zeldzaam bij mij, en ik heb zelfs staan twijfelen bij deze mascara. Die ik nu heb, daar is eigenlijk niks mis mee, maar de advertentie van deze one-by-one mascara heeft me toch doen twijfelen. En ik merk dat ik iedere keer de grens verleg. Iedere keer ga ik iets duurder en duurder en duurder, maar deze was ineens vier euro duurder, en dat vond ik toch een beetje teveel van het goede. Niet dat ik op een paar euro's ga kijken, maar bijna vijfhonderd frank voor zo'n stom ding, vind ik er ver over. Alsof één enkele ziel het verschil gaat merken tussen de great-lash-mascara en de one-by-one-mascara. Reclame is bedrog !

Quote van de dag
L'avenir est un paradis d'où personne n'est encore revenu... (P.Reverdy)

Stress
Waarom heb ik altijd de hete adem van een deadline nodig eer ik in gang schiet? Vrijdag trouwt A., een vriend van op school nog. Samen met de andere vrienden hebben we het één en ander afgesproken. Ieder moet zijn bijdrage leveren en die moet vanavond klaar zijn. Dat weet ik al een week, maar je dacht toch niet dat ik al één letter op papier heb? Tijd zat, denkt Katrien tot vijf minuten tevoren. Vanavond om half negen hebben we afgesproken, voor acht uur kan ik me er niet toe brengen om mijn hersens aan het werk te zetten. Mensen die vooruit kunnen denken en plannen, ik ben jaloers op jullie.

Diner
Diner at Katrien's place: 21.23 uur. Ouwe boterham met leerdammer light en aardbeienconfituur van effi, twee bekers magere yoghourt met muesli en zoetstof (oh wat zijn we weer gezond), maar dan nog steeds honger. Mokka-ijs uit de doos, met grote lepel (lots of it). Ik lijk Bridget f*cking Jones wel. I need a life.

Gedachten
Als je zo languit op de kinesistentafel ligt met een heerlijk warm gelkussen onder je nek en als je zo verplicht een kwartier moet blijven liggen, kan je erg goed nadenken. Heb ik ondervonden. Over vanalles en nog wat. Over 't werk, over mijn persoonlijk leven, over mijn sociaal leven, over verbazend veel eigenlijk. Sta ik van versteld, hoeveel gedachten op een kwartier door mijn hoofd kunnen spoken.

Mop van de dag
Hoe maak je cyberbrood?
Met e-meel.
Whoehahahahaha !

Wittawatte?
Ik had er nog nooit van gehoord en dat is blijkbaar een gat in mijn culinaire cultuur. De "Wittamer" pralines. To... die... for... Absoluut jammie. En er zit een handleiding bij ! Een overzichtje van alle mogelijke pralines met een beschrijving van wat erin zit. Mijn all times top three: Op één : Epis de maïs (almond gianduja), op twee: Pyramide (dark chocolate ganache) en op drie: Quatre épices (praliné, 4 spices).
Nu kan ik er weer tegen voor een tijdje. Een heel klein tijdje.

Brrr
Eng gedroomd vannacht. Over t werk. Worst case scenario. Not so pretty. En dat in mijn weekend. Brrrr.

Raar
Blogger doet raar. Ineens twee stukjes weg. Logs. Verdwenen. Delete all offline content, refreshen, en opnieuw proberen. Nog niks.
Saterdaynight fever mister blogger.com? Voorlopig alles weer zoals het hoort. Hou'en zo.

Weerzien
Ik neem eigenlijk nooit nog de tram. Als ik gewoon in de stad of omstreken moet zijn neem ik bij mooi weer de fiets, anders de auto, of ik ga te voet. Vandaag wilde ik even naar een winkeltje op Linkeroever, vlakbij maar wel met de Schelde in de weg. Geen zin in Lucy (zo heet mijn autootje, maar dat wisten jullie al, he?), geen weer om te voet te gaan, dus de tram nog eens genomen. Herinneringen van een Lucy-loos tijdperk kwamen weer boven en plots wordt mijn nostalgie gebroken door drie mensen die me staan aan te gapen alsof ik een attractie in de zoo ben. Twee vrouwen, bloedmooi en ik denk marokkaans, en een kerel. Ik kijk terug naar de vrouwen en ik vraag me af hoe ze op die schoenen kunnen. Prachtige schoenen maar ontzettend spits en met een hele hoge hiel en dan nog open en zo, en met dit weer. Ik besef dat ik alweer op mijn platte en gemakkelijke schoenen loop. Bon, ze zitten me dus aan te staren, ik kijk op, maar laat me niet verstoren. Omdat ze blijven gapen, kijk ik voor het eerst eens naar de mannelijke helft van het gezelschap. Ja hoor, Musti ! De man die gekend staat als de big brotherbewoner die het bier 's nachts stiekem wegkieperde. Je mag ervan zeggen wat je wil, maar het is een sympathieke knul. Even gedag gezegd. Hij kende me nog als 'die toffe van 't internet' (Echt waar. Nie gelogen), maar mijn naam kon hij zich niet meer herinneren. Even gebabbeld. Wat doe jij nu? Ooh, interessant. En zie je de rest nog? In die stijl. Toen kwam de tram. Ikke erop. Hij moet tram drie hebben. Naar Merksem. Natuurlijk. Daar woont hij. Een weerziens van een minuut of twee, maar ik zit weer helemaal met mijn hoofd bij die bewoners.
Gek hoor: je zit er twaalf uur per dag, bijna zeven op zeven naar te kijken en te luisteren, 106 dagen lang, en dan opeens niks meer. Het is alsof ik hen heel goed ken, en zij weten niet eens mijn naam. Gek.

Estafette

Begint daarnet opeens vanzelf mijn computer 'the time is now' van Moloko te zingen. Dat kan maar één ding betekenen: I've got m@il. Mail, op zaterdagochtend, om een uur of tien? Vreemd. Met grote nieuwsgierigheid gaan kijken wie me iets wil vertellen en blijkt het toch wel Joeri te zijn zeker. Jaaaa, Joeri van udn. Hij geeft me een stokje door. Zoiets als het virtuele estafettestokje. Alleen word je hier niet moe van. Ha !
Enfin het blijkt de weblogmeetingstok te zijn van Punkey. In 't kort: volgende vrijdag wordt een weblogmeeting georganiseerd bij onze noorderburen en ze willen er blijkbaar wat talent bijhebben en nodigen daarom ons, Vlamingen, uit. Alleen, I have to decline. Ik zit volgende vrijdag namelijk op een trouwfeest. Trouwens, om op een vrijdagavond naar Breda te rijden en er dan iedereen te ontmoeten waarvan ik nu nog alleen een virtueel beeld heb, nou nee, dankjewel. Het zou 'the spell' breken, de betovering. Dan zou ik jullie zien in al jullie gebreken, en dat willen we niet he. Toch?
Maar toch bedankt joeri, voor t stokje. 't Was mijn eerste weblogstokje. My pleasure.
Ik geef het door aan Lieve. Hoog tijd trouwens, dat zij nog eens een stukje schrijft.

Wow
Geschrokken vanmorgen. Toen ik uit de douche stapte. Half aangekleed stond ik mijn haar te kammen en ik keek op in de spiegel en ik schrok. Echt letterlijk, effe opgeschrokken. Bleek gezicht, ogen die nog heel diep liggen, donkerbruin ogen in een heel licht gezicht. Heel moe, maar vanmorgen wakker om 8.00 uur stipt. Nog krampachtig blijven liggen, maar om 8.15 uur de moed toch maar opgegeven. Nu al vijf afleveringen van de bold and the beautiful achter elkaar bekeken en daar word je natuurlijk ook niet wakker van. Ik begin maar eens aan mijn weekend. Maar eerst wat make-up.

Kylie !
Kylie-met-de-krullen heeft geen krullen meer ! Maar wel een paar awards erbij. En terecht ! De enige trofee die nog ontbreekt is de award voor het beste liedje-dat-eens-je-'t-in-je-hoofd-hebt-zitten-er-niet-meer-uit-krijgt. Erg toepasselijk heet dat lied dan ook nog 'Can't get you outta my head'. Geweldig nummer. Helemaal happy word ik daarvan. Lalala lalalalalalalala... super de super. En het is echt niet eerlijk verdeeld he. Miss-zonder-krullen staat zowat op alle voorpagina's van de Vlaamse kranten in de armen van Sting. *sooo jealous*

Alle gebruiken
Op mijn bureau hier op de redactie staat een doosje cleenex'jes. Van die witte zakdoekjes in een doosje waarbij als j'er eentje uittrekt, het volgende al meteen klaar zit, je weet wel. Waarom dat hier staat, weet ik niet en ik wil me er eigenlijk ook geen verdere vragen bij stellen. Vorige week was de vorige doos leeg en opeens staat er een nieuwe. Niemand die weet waar ze vandaan komt, ook niemand die weet wie die er gezet heeft. Doet er ook niet toe. Zit ik net naar die doos te staren en er staat te lezen: "150 zakdoekjes. Wit. Voor alle gebruik."
Alle gebruik? ALLE gebruik? Wat moet ik me daarbij voorstellen? Brrr. Vanaf nu blijf ik eraf. Punt uit. Jakkes.

Testkleur

Green You are a very calm and contemplative person. Others are drawn to your peaceful, nurturing nature. Find out your color at Stvlive.com!

Klopt volgens mij niks van. De antwoorden die ik wilde aanvinken, stonden er gewoon niet tussen. Maar we zijn toch weer tien minuten verder nu. Wil je ook wat tijd verdrijven?

World Press Photo
De Deense fotograaf Erik Refner won vorige week met deze foto de World Press Photo 2001. Hij was erbij toen het Afghaanse vluchtelingetje stierf.

Quote van de dag
Anybody who goes to see a psychiatrist ought to have his head examined.

Quote van het jaar
Britse producer van ons tv-programma: "This show is damn' hard on the researchers"

Nog!
Nog een palindroompje: parterretrap... Aaaasteblieft !

Huh?
Stond ik van de week op de markt aan een 'kaaskraam' een paar sneetjes toscaanse westlite (hmmm) te kopen, vraagt de man naast mij aan de marktkramer of hij nog met Belgisch geld mag betalen... Huh? Ik kijk op. Moest alweer even wennen bij het zien van een 200-frank-biljet. Gek zicht. Gek dat er nog mensen zijn met frankskes in hun zakken. Gek dat we zo snel wennen aan ons monopoly-geld...

Vrolijk
Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk, ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit (copyright Herman van Veen) ! Om maar te zeggen dat ik nog steeds even lacherig ben als gisteren. Nochtans geen roze wolkjes te bespeuren...
Enjoy it while it lasts, zeg ik !

*glimlach*
Ben al de hele dag ontzettend lacherig. Ik heb weer zin in het leven en ik loop bijgevolg al de hele dag te lachen. De glimlach op mijn boeventronie lijkt niet meer weg te vegen. Ook al is alles weer sh*t op 't werk, het kan me allemaal niet deren. Mensen gaan zich wel afvragen waarom ik zo vrolijk ben. Loop ik dan anders zo zuur te wezen? Ik ben door de band toch een blij mens? Meestal? Toch?

Update
Kaviaargraaivak natuurlijk. Stomme tikfout. Met dank aan Dominiek.

Palindroomdag !
Vandaag is palindroomdag. Ik hoor je al denken... Gewoon woensdag dat weet ik wel, maar niet zo gewoon, hoor. Namelijk twintig februari. En dat zegt nog niks natuurlijk. Maaar.... 20 02 2002 Da's een palindroom. Van voren naar achteren hetzelfde. En nog straffer. Straks wordt het twee over acht. En da's hetzelfde als 20.02 op 20.02.2002. Spannend he. En precies om 20.02 uur vanavond wordt Brugge de culturele hoofdstad van Europa voor een jaartje.
Trouwens: nog een palindroompje: kaviaargraaibak. Hahaha !

Dood
Log is dood. Weblog weigert dienst. Just one of those days (thx for the quote, B).
't Is buiten mijn wil om.
Maar nu is 't weblog terug. Aangenaam weerziens. Hopelijk blijft t nu weer een tijd levend.

Vrouwen en techniek...
Nu durf ik van mezelf zeggen dat ik de jongste zes maanden behoorlijk wat heb bijgeleerd op vlak van webbie-stuff. Ik weet wat ftp'en is, ik weet zelfs wat blue-tooth'en is, ik kan downloaden, uploaden, installeren, configureren, formatteren, you name it. Alleen programmeren heeft nog net iets teveel geheimen voor mij... Zelfs een stomme f*cking video programmeren lukt me nog niet fatsoenlijk... En nu komen we in de buurt van 'the point'. Ik moest natuurlijk kiezen tussen sergio en de antwerpse flikken én Ally Mc Beal. Sergio en de flikken volgen elkaar op dus ik had de video -die ik nu toch al een jaar of twee heb en dus zou moeten kennen- geprogrammeerd op Ally op te nemen. Blijkt dat alleen het derde deel op de tape staat. Wel het beste deel natuurlijk, maar zonder de voorgeschiedenis van de eerste twee delen heb je er drie keer niks aan. En ik had al zo'n slechte dag vandaag.... Morgen kan alleen maar beter worden. Of vannacht misschien al...

Vanavond
Vanavond, om een uur of acht, op VT4, "De ark van Sergio". Voor het eerst te zien. Gemaakt door mijn collega Githa. Op haar eentje. Op een goeie twee maanden. Allemaal kijken....

Neeee !
Ik heb kou. Helemaal aangekleed, sjaal aan, en toch koud. Binnen, buiten, op de redactie, in mijn bed zelfs : koud. En nee, ik word niet ziek. Katrien wordt nooit ziek. Dat gebeurt eenvoudigweg niet. Katrien heeft daar geen tijd voor en al veel minder zin in.
Ook al zat ik net in de auto te hoesten, met jas en sjaal aan, verwarming op maximum, rillend van de kou maar ik word niet ziek. Geen sprake van !

Verschil
Ooit al eens naar een dienst bevolking van een gemeente of stad gebeld? Met de vraag naar een nieuw adres van iemand die daar gewoond heeft? Wereld van verschil kom je dan tegen. De ene gemeente geeft een adres zonder pardon en zou er nog een telefoon- of gsmnummer bovenop willen geven, een andere gemeente schermt met de wet op de privacy en geeft het nieuwe adres alleen als je je vraag op papier en dan op fax zet, nog een andere gemeente weigert eenvoudigweg alle dienst. Zelfs al laat je de vraag aangetekend overmaken door een jurist, dan nog niet. Maak dan maar een programma waarbij je voortdurend mensen zoekt die verhuisd zijn !

Hoerekot
Ik ben gisteren voor het eerst in mijn leven in een hoerenkot binnen gestapt. Zelfs in een stuk of vijf verschillende. Het was namelijk een soort opendeurdag in de rosse buurt van Antwerpen, vlakbij waar ik woon dus. "Drempelverlagend" moest het werken. En er hing ook overal kunst te bekijken. Kunst die van ver of van dicht te maken had met bordelen, prostitutie, mensenhandel. Ik moet zeggen dat ik het interessant vond. Maar in één bepaald peeskamertje draaide mijn maag letterlijk om. Ik werd er letterlijk fysiek misselijk van. De geur die er hing, de verlichting, de smerigheid, de lakens, het bed, de foto's aan de muur. Ik moest er weg. Verschrikkelijk vies, klein, donker, groezelig, onhygiënisch. Ik kon er me meteen al een type man bij denken en ik werd er kotsmisselijk van. Als dat type man niet bestond of zich beter wist te beheersen, dan ... misschien...
Ocharme die meisjes. Ocharme, ocharme toch...

Zin
Ik heb zin in...
Nee, niet daarin ! Dirty minds...
Vooral in een hele donkere boterham met een dun laagje soya-minarine en dan een dikkere laag choco. Hmmmm. Daar heb ik zin in ...
Maar ik heb geen choco. Voor mijn eigen goed. Wil iemand choco brengen? Donker brood en soyaboter heb ik al.

0.53 euro
0.53 euro tekort. Drieënvijftig eurocent te weinig om een videofilm te huren. Da's twintig frank. Ongeveer. Geen protonmasjientje. Geen bancontact in de buurt. F*ck. Geen film dus. Avondplannen helemaal in de war door drieënvijftig f*cking cent.

I love apples !
Euh, ik denk wel dat dit nie zo flatterend is, maar ik vrees dat het wel klopt... Helemaal niet erg natuurlijk, want ik ben gek op appeltjes ! Gevonden via Lieve. Wil je ook weten wat voor fruitsoort jij zou zijn?

Batterijen
Superdag vandaag. Behalve dat ik om 6.59 uur werd wakkergebeld vanmorgen, verliep de dag helemaal zoals ik het wilde ! Om tien uur opgestaan, gewekt door de klokken van de kathedraal, dan ramen en deuren wijd open gezet om de lente binnen te laten, dan naar de markt, de zaak van mijn leven gedaan (zestien grote planten voor 4 euro), verder wa rondgewandeld, terraske gedaan, koffieke gedronken, langs een tentoonstelling in 't hoerenkwartier gelopen, door de hoogstraat gewandeld en ineens was t al namiddag. 't Ware helemaal perfect geweest als justine die arrogante venus nog had kunnen verslaan, but you can't have it all.
Om maar te zeggen dat mijn batterijen helemaal opgeladen zijn, klaar voor een nieuwe week...
En... S. is terug van elf dagen weggeweest. Yippieee.
Wat t zonneke allemaal kan doen he !

Buiten adem
Ik ben nu moeilijk te omschrijven als sportieve griet, maar vandaag ben ik gaan rollerbladen alsof mijn leven er van afhing. De perfecte omstandigheden: droog, niet te koud, zonnetje, en geen bladeren meer op de fietspaden. Ik ben beginnen skaten en skaten en skaten en ik ging alsmaar sneller en ik had echt mijn 'drive' gevonden. Ik heb ook ontdekt dat ik goed kan nadenken tijdens het rollerbladen en da's leuk meegenomen. Heb het dorp twee keer rondgerolschaatst. Ben nu wel pompaf. Misschien slaap ik nu nog eens goed...

Laat
2:51 op de wekker. Ben net thuis gekomen van feestje. Nieuwjaarsfeestje met het werk. Beetje laat, dat wel, maar daarom niet minder gezellig. Hoewel verhelderend misschien beter van toepassing is. Of net verwarrend?
Onderweg naar huis twee keer in slaap gedommeld achter het stuur. Nuja, in slaap net niet, maar toch ook niet helemaal wakker. Twee keer tussen droom en daad. Twee keer schrikken en versnelde hartslag. Twee keer 'on the edge'.
2:53 op de wekker. Ik ga slapen. Over negen uur moet ik al bij de kapper zijn. Slaapwel.

Alweer cool
De nokia-mensen maken het me echt wel moeilijk. Ik ben nog altijd aan 't twijfelen over de 5510-looks-weird-sounds-great-telefoon en dan kom ik dit ondingetje tegen. Zooo cool en fleurig en vrouwelijk en compact en handig en ... duur zeker?
Brrr, nu weet ik het echt nie meer. Misschien hou ik mijn ouwe 3210 nog wel. Eigenlijk is er niks mis mee. Maar toch. Een mens moet méé he !

En
En weet je wat zo vervelend is? Dat ik het op geen enkele manier kan bewijzen. Ik hang af van de goodwill van de anderen om me te geloven of niet. Mijn onschuld kan alleen bewezen worden als de echte schuldige zich bekend maakt. Kleine kans.

Beledigd
Ik ben beledigd. Iemand heeft aan een journalist van een Vlaamse krant gezegd dat we met een nieuw programma bezig zijn. Het was de bedoeling dat dat pas tegen midden maart bekend zou raken. Iemand heeft dus gelekt en ik word verdacht. Omdat ik uit de krantenwereld kom. Ik ben beledigd dat de vraag zelfs maar wordt gesteld. Alsof ik hoofdverdachte nummer één ben ! Alsof ik een oud-collega journalist zou bellen om te vertellen wat voor nieuw programma we maken en zo mijn job op het spel zou zetten. Alsof. Doe toch allemaal eens normaal. Ik ben toch geen idioot ? Ik ben toch geen verrader ? Get a grip !

Lunch
Vanmiddag gewoon boterhammetjes gegeten. Gisteren namelijk een brood gekocht bij een Gentse bakker. Het brood zag er veel beter uit dan het eigenlijk was, maar soit. Toen ik daarnet een boterham wilde smeren, zag ik dat ik nog een heel klein stukje kaas had liggen en maar een bodempje smeerkaas. Tegenvaller natuurlijk. Komop, niet zeuren, dacht ik. Gewoon een sneetje brood met wat restjes kaas en confituur dan maar. Eén van mijn collega's is ziek en zat te zeuren dat ze honger had maar geen zin om naar buiten te lopen. En aangezien mijn nood aan frisse lentelucht, ben ik voor haar gegaan. Ze had nogal specifieke wensen: een broodje met mozzarella, tomaat, basilicum, peper en olie. Ik kwam in een sjieke traiteurszaak terecht en om een lang verhaal kort te maken: ondanks het feit dat ik al gegeten had, kon ik het toch weer niet laten he... Heb er een pastaslaatje gekocht met pesto, minitomaatjes, pijnboompitten en fetakaas. Jammie, jammie, jammie. Echt lekker. Fris zomers slaatje waarbij je zo wegdroomt naar t zuiden .... Hmmmm
Om nu weer met de neus op de feiten gedrukt te worden en vast te stellen dat het alweer vrijdag is, en dat ik deze week nog maar één of twee cases te pakken heb kunnen krijgen voor onze productie. En het ziet er voor de rest van de dag niet veel beter uit. Maar ik hou de moed erin.

Lente !
Nu wil ik op dit weblog echt niet over het weer gaan schrijven bij gebrek aan interessanter inspiratie, maar als het me bezighoudt, vind ik dat criterium genoeg om er een logje aan te wijden. De zon schijnt namelijk. Niet zo bijzonder natuurlijk, ware het niet dat ze zich een paar weken niet getoond heeft. Ik ben echt aan het opladen nu. Ik zit achter glas aan mijn bureau, met volle zon in mijn snoet. Zaaalig. Eindelijk regent het niet meer, eindelijk zie ik weer een blauwe lucht, eindelijk komt de lente eraan. Ook al is het dan weer steenkoud, de zon is er tenminste ! Dit had ik nodig. Nu gaat het de goeie kant uit.

Strategie
Mijn strategie voor vandaag werkt. Ik heb mezelf voorgenomen om helemaal 'in denial' te leven vandaag, en dat loont. Ik heb het 'Valentijn-gebeuren' helemaal geblokkeerd uit mijn geest en dat lukt prima. Ik heb wel al de radio uitgezet. Mensenlief, wat een zeikmuziek op de radio. Alsof de hele wereld spontaan moet beginnen slowen met Mr purrrfect (m/v). Vanmorgen werden vrouwen zomaar even live op de radio onder druk gezet om te trouwen, of toch minstens te antwoorden op the Big Question. Er was er maar één die het aandurfde om nee te zeggen.
En eigenlijk he, is al mijn Valentijn-frustratie wat overdreven. Meestal vind ik het fijn om single te zijn. Meestal ben ik een happy single. Ik leid een fijn leventje, waarin ik doe wat ik wil, met wie ik wil, wanneer ik wil.
Wat kan Valentijn mij nu schelen?
Wil je trouwens eens hartelijk lachen: klik effe door naar valentijn.be. Jongens, jongens, jongens. Vooral de gouden tip: wees eens origineel en kook eens voor haar !

Oooooh
Hoe schoon de liefde toch kan zijn .... Lieve is lief voor haar lief !

Troost
Omdat ik zo heb moeten afzien bij de tandendokter daarnet, heb ik mijn 'ik-ben-zielig-en-moet-getroost-worden-outfit' aangetrokken. Die bestaat uit een veel te grote grijze fleece-trui en een veel te grote grijze joggingbroek. Alle gordijnen dicht, een bord pasta erbij, en dat ik nu niemand meer hoor of zie vandaag ! Troost is sowieso ver te zoeken bij mij thuis. Niet eens een vis, vogel of fluffy poes. Hoogstens een éénogige teddybeer van 27 jaar oud. And counting.
Ik heb ook niet zo'n beste dag gehad op 't werk vandaag. Laat het al maar vlug morgen zijn. But then again... overmorgen sounds better. A lot.

Poehoe
Auw. Ik ben kwaad. Auw. De tandarts heeft me pijn gedaan. En hij had nog zo beloofd dat niet te doen. Maar hij heeft het wel gedaan. Auw. Da's niet fair. Het feit dat hij ontzettend knap is voor zijn leeftijd (hij is wel vijftig of zo), maakt dat maar matig goed. Maar ik heb wél een nieuwe afspraak ! Vier maart. Te vrezen datum...

In de lucht
Er hangt iets in de lucht... Iets dat ik niet meteen kan omschrijven.... Een soort van dreiging boven mijn hoofd... Iets als het zwaard van Damocles... Iets dat morgen zal toeslaan...
Ik blijf morgen binnen en ik ga heeel hard en heeeeel geconcentreerd werken. Na ! Als ik de dag overleefd heb, merkt u het wel, hier op mijn log. Anders ook wellicht.

Microbe
Mijn collega Steven ziet mij hier natuurlijk 'heelderdagen' bezig, meestal aan 't werk, maar ook af en toe webloggend en blijkbaar heeft hij de microbe overgekregen. Hij ziet me telkens hilarisch en euforisch worden als er weer een commentje bijgekomen is en ik denk dat hij stiekem jaloers geworden is. Met andere woorden: hij is nu ook aan het webloggen geslagen. Ga maar eens kijken naar airodz. Btw: wie als eerste de titel snapt, krijgt een pint van mij !

Woowweeee
Het is blijkbaar een goeie zet geweest om de woorden chocomousse, rosse buurt en orgasme in één postje te zetten, want ik had gisteren de meeste unieke bezoekers sinds ... ever !! 74 maar liefst ! Maar dat lag natuurlijk niet aan de erotisch getinte woordjes, wel aan de kwaliteit van dit weblog, he jongens. Toch?

Zeg me dat het niet zo is
Je weet, of je weet niet, dat ik deel was van de internetredactie van Big Brother². Het was een fijne job hoor, meestal toch, maar na 106 dagen had ik toch een beetje een 'overdosis' aan Big Brother-mensen. We volgden hun doen en laten minstens twaalf uur per dag, we volgden alle gesprekken en na zo'n paar maanden begin je die mensen echt wel te kennen. Nu vond ik de meeste persoontjes niet echt persoontjes die ik tot mijn vriendenkring zou willen/kunnen rekenen. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ik was blij dat de finale er was. Nu was ik hen net allemaal een beetje vergeten en dan hoor ik 'through the grapevines' dat Dirk en Lincy EEN KOPPEL zijn en dat Dominique NAAKT op de cover van één of ander Dennis Black Magic-blaadje staat. *zucht* Houdt het dan nooit op?

Hmmmmmmmmmmmm
Gisteravond chocomousse gegeten. Nu gebruik ik dit weblog liever niet om reclame te maken voor allerlei (horeca-)zaken, maar de chocomousse van gisteren is een uitzondering op de regel waard. It is to die for !! Gisteravond in "den Amadeus" gaan eten in de Antwerpse rosse buurt en het diner afgesloten met een hemelse zoetigheid. Als je die gegeten hebt, kan je sterven eigenlijk. Om maar te zeggen: 't was heeeemels lekker. Mijn vriendin omschreef het als 'beter als een orgasme'. Zover zou ik nu net niet willen gaan, maar toch wel incredibly fantastic ! Jammie, jammie, jammie. De perfecte verhouding echte chocolade, luchtig genoeg om niet te zwaar te zijn, maar toch de perfecte afsluiter van een week, zou ik zeggen. En het ergste aan het verhaal is: ze verkopen hem ook als take-away. En ik woon er om de hoek...

Griezelig

Gisteren naar De Alias gaan kijken in de cinema. Ik wilde eigenlijk Ocean's Eleven zien (nee, niet voor Brad Pitt, wel voor George - Jammie- Clooney), en er waren nog 106 plaatsen beschikbaar, maar toen wij ons ticket moesten bestellen, werd het laatste net voor onze neus verkocht. Grrmbl. Dan maar De Alias dus. Grie-ze-lige fil-lem !! Wooow, en ik ben al zo'n bangescheet als het op films aan komt. Zeker op 't einde wordt de ene na de andere vermoord (of mag ik da nog nie vertellen?). I'll rephrase that: naar het einde toe wordt de spanning fijntjes opgedreven... Enfin, ik vond hem nie slecht, maar ook nie suuupergeweldig. Maar ik ben toch blij dat ik onze Vlaamse filmindustrie weer wat gesteund heb.
Wisten jullie trouwens dat een cinema-ticket tegenwoordig meer dan zes euro kost ?

Prinsesje
Wie in mij het perfecte huis-, tuin- en keukenprinsesje ziet, zit er ver naast. Heel ver. Als ik kook, àls ik al kook, gooi ik zomaar wat ingrediënten in de wok en ik kieper een boel verschillende kruiden overheen zodat de smaak altijd als 'speciaal' bestempeld kan worden. In de tuin weet ik mijn weg nogal, maar in het huishouden ben ik verschrikkelijk. Ik ruim alleen op in 't weekend en als ik dus tijdens de week onverwachts bezoek krijg, kondig ik alarmfase vier af. Maar bon, ik kan er mee leven. Het is nu 13.27 uur en ik heb de dag tot dusver doorgebracht met opruimen, stofzuigen, ouwe foto's bekijken, afwassen, stof wegnemen, schoenen netjes in kast zetten, rondslingerende kleren ofwel in de was gooien ofwel netjes opplooien en weer in de kast leggen, enfin u snapt 't plaatje, DAT soort dingen dus. Er is slechts één ding dat ik alweer meer dan een maand heb uitgesteld.... Strijken. Ik haat strijken. Ik hoor u al denken dat ik ontzettend veel kleren moet hebben om een maand zonder strijken verder te kunnen, maar ik ben van het type dat het gewenste kledingstuk van de dag uit de stapel vist, dat dan strijkt, het aantrekt, de strijkplank laat staan want-straks-begin-ik-aan-de-stapel. En zo komt het dus dat de strijkplank met bijhorend ijzer een vast onderdeel van mijn interieur is geworden. Een soort van extra meubel. Meestal ligt het zo vol kleren en post dat je de plank zelf niet meer ziet staan en dat je denkt dat het een bijzondere kapstok is, maar da's weer naast de kwestie.
Ik ga strijken vanmiddag. Echt. Ik begin eraan. NU. Jaaaa, ik ben al weg.

Yummie
Ontbijten bij mij thuis is meestal een ramp. Deze zondagochtend vormt daarop geen uitzondering: Een stukje marokkaans brood van gisteren met een overschotje kippewit had ik nog. Maar ik had nog honger. 17 olijven (ik heb de pitten geteld !) met oregano en provence-kruiden en daarna nog wat gedroogde tomaten. Ice Tea-light om door te spoelen. Ik was gisteren op de 'Turkenmarkt'. Valt het op?

Denk
Goeiemorgen. Zondagmorgen vandaag en da's mijn favoriete ochtend in de week. Alleen zit gisteravond me nog dwars. Ik wil mijn 'project voor 2002' verwezenlijken. Heb ik daarover eigenlijk al verteld? Ik wil dit jaar gaan verhuizen. Ergens een huisje of appartementje kopen. Iets dat van mij is. Iets ruim met veel licht en hopelijk een tuintje. Daar ging ook de ruzie van gisteravond over. Ik wil weg uit dit piepekleine appartementje, dat wel prima was als start, maar na drie jaar is de start wel genomen, lijkt me.
Alleen.... verhuizen is zo'n gigantische klus he. 't Is te zeggen, de aanloop tot de eigenlijke verhuizing is zo enorm. Huizen zoeken op 't internet (die stap is al achter de rug en bijzonder vruchteloos gebleken), makelaars aflopen, immobiliënkantoren aanspreken, huizen gaan bekijken, bank raadplegen, boekhouder raadplegen, en dan uiteindelijk de stap zetten. Of niet zetten. En dan, als het huis nog opgeknapt moet worden, alles zelf doen, want op iemand anders moet ik niet rekenen, dat is gisteren maar al te duidelijk gebleken. Mijn moeder heeft zelfs bijna gesuggereerd dat ik maar beter wacht tot ik een man vind, zodat ik er niet alleen zou voorstaan. Nou nee, dankjewel. Ik dop mijn eigen boontjes wel.
Ik wilde vandaag eens de stad doorfietsen en alles wat me bevalt, opschrijven en er dan later voor bellen, maar ik weet het niet goed. Het is zo'n enorme berg werk... Maar ik laat me nog niet afschrikken hoor. Toch zeker niet voordat ik eraan begonnen ben.

Met dank aan de federale politie

Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik moet de federale politie vandaag dankbaar zijn. Ik moest vanmorgen naar Gent voor een vergadering. De agenda's van de betrokken partijen zaten zo vol, dat we slechts een gemeenschappelijk gaatje vonden op zaterdag. Naast de kwestie, Katrien, ver naast de kwestie. Right. Vergadering in Gent dus vanmorgen. Ik weet niet of u al vaak op zaterdagochtend tegen negenen van Gent naar Antwerpen reed, maar ik kan u verzekeren dat er dan bijzonder weinig volk op de baan is. Kon ik dus lekker doorrijden. En dat deed ik ook. Ineens zag ik in de verte voor mij een auto van de rijkswacht. Federale politie, jaja. Godverdomme. Het zal wel flauw van me zijn, maar ik vind niet dat ik een patrouillewagen van de politie kan voorbijrazen tegen 150 km per uur. Braafjes dus honderdtwintig gaan rijden. 't Was tenslotte weekend en ik had nog tijd genoeg om op tijd op de vergadering te arriveren. De rijkswacht versnelde tot 130, en als zij dat mogen, ikke dus ook. Tijdje naast en achter de wagen blijven rijden, met de vingers zenuwachtig op het stuur tikkend en luidkeels 'ray of light' meezingend. En dan zie ik ineens dat links van de autostrade een anonieme wagen tussen de bosjes staat. Twee besnorde mannen erin én een flitscamera, een multanova of hoe heet dat? Bij wijze van reflex meteen op de rem gaan staan, maar ik reed 'maar' 130 per uur. Niet geflitst dus. Reed die politie-auto niet voor mij, dan had ik zeker op de foto gestaan. En op de bon dus.
Bij deze: dankjewel gendarmen !

Kwaad
Waarom begin ik altijd te huilen als ik me niet begrepen voel? Ik had net een discussie met mijn moeder, zij trekt van leer alsof ze natuurlijk weer alles beter weet en zonder ook maar twee seconden over de materie na te denken, en ik begin te huilen. Snap je dat nu? Ikke nie. Ze denkt niet over haar standpunt na, ze luistert niet meer naar wat ik zeg, ze heeft nog veel minder oor naar argumentaties, en ze begint te razen over iemand die ze gekend heeft en in dezelfde situatie zat en dat ook heeft meegemaakt en daar is 't heeel slecht mee afgelopen. Dan voel ik me zo onbegrepen en zo alleen op de wereld - want als je niet op je moeder kan rekenen op wie dan wel? - en dan huil ik en dan sla ik natuurlijk helemaal een gek figuur. Zo van: 'We praten er nog maar over en je schiet al in tranen. Steek die plannen dan maar gauw weer weg! Zie je wel dat ik gelijk heb?' En dan huil ik nog meer, maar niet omdat ze gelijk heeft, wel omdat ze het weer niet snapt en omdat ik al dik spijt heb dat ik erover begonnen ben. Dan ben ik weer eens teleurgesteld omdat ik me weer eens heb laten vangen door te denken dat mijn moeder me wel zou snappen. As if...

Grootje
Noem me maar sentimenteel of emotioneel maar ik kijk uit naar morgen. Morgen is 't zaterdag, maar tegelijk veel meer dan dat. Morgen ga ik op stap met mijn oma van 77. Kranig dametje hoor. En modern. Nogal zuinig, dat wel. Wereldoorlog meegemaakt weetuwel. Maar 't is een toffe. Klein en grijs. Nogal rond en altijd met rode, blozende wangen. We gaan morgen naar de markt. De Turkenmarkt, zoals ze zelf zo grappig zegt. Een grote markt met heel veel allochtone handelaars en hun specifieke marchandise natuurlijk. Olijven, feta, Marokkaans brood, exotische vruchten en nog heel veel meer. Daar wil zij naartoe. Met mij. Dus daar gaan wij naartoe. En dan iets eten. En dan wat winkelen (solden weetjewel) en dan nog iets drinken en dan naar huis, want tegen dan zal ze wel pompaf zijn. Ik verheug me er op. Dat doen we veel te weinig.

Dood
Blogger is dood geweest vanmiddag, maar nu blijkbaar terug. Alive and kicking. Ikke dus ook. Aangenaam weerzien.

Mannen
Wie zijn ze? Wat doen ze? Wat drijft hen? In deze typische mannenwereld waarin ik werk, heb ik zo nu en dan de kans om hen aan 't werk te zien. En met "aan het werk" bedoel ik niet in hun professionele bezigheden. Wel in hun typische "mannen-bezigheden". Ik heb vandaag alweer eens kunnen vaststellen dat het echt een soort apart is. Ze denken toooootally different, ze handelen toootally different, ze zijn gewoon van een andere planeet. Venus of Mars, hoe zat het ook alweer? Enfin, ik snap er echt niks meer van.

Girls...?
Ik heb zo de indruk dat mijn lezers voornamelijk mannen zijn. 't Is te zeggen, vooral de 'reageerders' zijn mannen volgens mij. Behalve Lieve dan natuurlijk. :-) Heeft iemand hier een verklaring voor?

Dilemma
Ik zit met een dilemma. Ik heb raad nodig. Van jullie. Dus: doen of niet doen? Help eens even aub... Doen? Of laten? Ervoor gaan of me toch maar afzijdig houden?

Eindelijk
De meest ijverige commentaarschrijver is terug. Eindelijk. Hij begon gek genoeg zijn commentaartjes te ondertekenen met CC, ging terug naar aa en zit nu al bij NN. Good to have you back... Maar zet asjeblieft die caps af, mister dubbele initiaal. Voilà se, nu heb je ook een eigen stukje gekregen. Ook al verveel je ons soms met de grootste nonsens of verblijd je ons met de grappigste bemerkingetjes : Welkom terug !

Vraag
Hebben jullie het ook wel eens dat je opeens vaststelt dat je het werk van de afgelopen week evengoed niet had kunnen doen, omdat je nu een website gevonden hebt waarop alle, ik herhaal ALLE, info staat die je zocht? Zo heb ik dagen aan een stuk bedrijven opgebeld met één en dezelde vraag. Zo goed als iedere keer één en hetzelfde antwoord gekregen, steevast in de aard van 'Belt u morgen maar eens terug, want de CEO is in meeting en de info die u vraagt, kan alleen hij beantwoorden." 's Anderendaags natuurlijk exact hetzelfde scenario. Nu heb ik dus alle data die ik moest hebben, en da's op zich schitterend nieuws, maar ik ben er wel een week tijd mee kwijt en een hoop frustraties rijker. Maar goed. Goed nieuws dus. Het schiet op. Langzaam maar zeker.

Vogel voor de kat
Vanmorgen op de snelweg naar Gent weer een gigantisch slecht weertje om door te rijden. Ruitenwissers op volle snelheid, mistlichten als vanzelfsprekend aangestoken, en nog geen hand voor ogen kunnen zien. Zoals je al van me weet, vind ik dat gezellig. Zoiets van "Ik lekker binnen. Ik tegen de rest van de wereld." En dan rijd ik ineens twee gigantische trucks voorbij. Geladen met kippen. Levende kippen. Allemaal in piepkleine hokjes opgesloten. Witte kippen. Allemaal dezelfde. Tien verdiepingen hoog gestapeld in hun kooien. Twaalf rijen dik. En ongeveer honderd rijen lang. Er is geen zeil rond de kooien. De vrachtwagen is zo goed als zeker op weg naar het slachthuis. De kippen overleven de rit tot daar wellicht niet. Ze sterven door de plensende stortregen, de koude, de 120 kilometer per uur en de enorme wind die je ervaart als je in een cabrio veel te snel rijdt. Denk er dan nog de regen bij en je kan je bijna gaan inbeelden wat het moet zijn voor de arme vogeltjes. Wellicht de eerste en laatste keer dat ze buiten komen. En wat voor een wereld krijgen ze voorgespiegeld? Misschien maar best ook. Nu vinden ze 't misschien niet erg dat ze dood moeten. Zouden ze weten dat ze aan hun laatste uren bezig zijn? Volgens mij wel. Animal Farm nooit gelezen/gezien? Of Babe, the gallant pig. Jaaa, dieren spreken tegen elkaar. Ze lachen met de mensen en ze vinden hen gek. Ze hebben gelijk.

Caffeïne
Heb ik weer iets gemist? Vannacht leek het alsof heel de wereld op stap is gegaan. En alsof ze allemaal door mijn straat liepen, dronken lallend en zingend. En natuurlijk blijven die groepjes feestvierders voor mijn raam staan lachen, grappen en luid babbelen. Was er iets te vieren. Tegen half twee had ik er echt schoon genoeg van. Ik had bijna mijn kleren aangetrokken om zelf op stap te gaan. Slapen kon ik toch niet. Met het oog op het begin van de werkweek toch maar blijven liggen. Om zeven uur vanochtend weer wakker. Weer straatlawaai. Mijn volgende adres wordt ergens op de 'boerenbuiten'. Zodat alleen het getjilp van vogeltjes me kan wekken. Of de eerste zonnestralen. Maar nu eerst koffie. Veel koffie. *geeuw*

Lui
Ik heb de voorbije twee nachten ontzettend snel geslapen. Moe dus nu. En vandaag doe ik niks meer, heb ik net besloten. Nog erger: ik ga zometeen naar de videotheek en ik haal er Bridget Jones' diary. Hahaha, daar heb ik nu echt eens zin in. En misschien nog wel een film. Misschien iets ernstigers. Alhoewel. Wie heeft er ooit gezegd dat de problematiek van 'vrijgezelle vrouwen' in their thirty-somethings geen ernstige problematiek is? Bridget, here I come !
Komt er iemand mee kijken?

Dief
Deze week zat er een brief van de huisbazin in mijn bus. Ze gaat vanaf nu een aanzienlijke huurprijs vragen voor het gebruik van wat ik noem 'het kot'. Een hok eigenlijk waar de vuilnisbakken staan, waar de wasmachines staan van de andere bewoners van het gebouw, waar de tuinslang ligt, waar de zekeringskasten hangen. In dat hok staat ook mijn brommer en een oude fiets waar ik niet meer op rijd. Op de brommer trouwens ook niet hoor, maar da's een ander verhaal. No way dat ik vanaf nu iedere maand 20 bijkomende euro's ga betalen om twee vehikels die ik niet meer gebruik, te stallen. De brommer dus helemaal opgepoetst en in de krant en op websites te koop aangeboden (geen liefhebbers?). Met de fiets wist ik echt niet wat aan te vangen. Heb hem gewoon buiten gezet tegen het hek. Het ouwe krel rijdt nog nauwelijks én heeft twee platte banden. Vanmorgen was de fiets weg. Stallingsprobleem opgelost dus.

Nosy people
Goh, wat zijn jullie nieuwsgierige mensen ! Ja, ik ben gisteren 'iets gaan drinken' en ja, 't was gezellig. Het is redelijk laat geworden en het is zelfs voor herhaling vatbaar... En de rest hou ik voor mezelf. Hij leest dit log namelijk ook wel 'ns, heb ik vernomen. En nu allemaal terug met jullie eigen zaken bezig zijn he. Toch bedankt voor de bezorgdheden hoor.

Ongelooflijk
Door de volgorde waarop je kleuren selecteert, kan men blijkbaar een heel profiel op je plakken. Nu word ik doorgaans niet graag in hokjes gestoken, maar dit klopt volgens mij echt helemaal. Spijkers met koppen, als je 't mij vraagt. Creepy hoor. Gevonden via udn. Waarvoor dank.

Oei
Vanavond een afspraakje. Een date, zoals dat heet, geloof ik. Een first date nog wel. Een blind date nog wel. Oeioeioei. Ik durf niet. Waarom geraak ik altijd in zo'n situaties verzeild?

Weekend !
't Is weekend en ik ben er niet kwaad om ! Ik heb deze (werk)week toch het één en ander bereikt op professioneel vlak, dus ik kan met een gerust gemoed aan mijn weekend beginnen. Donderdag kreeg ik even wat angstaanvalletjes over deadlines die dichtbij komen en bergen werk die nog moeten verzet worden, maar ik heb besloten dat ik gewoon ga doorwerken. Dag per dag, case per case. Dat heb ik nog onthouden uit mijn studententijd. O god, wat klink ik oud. Nee, serieus. Tijdens of vlak voor examens kreeg ik altijd wat paniekaanvalletjes, in de aard van: "ik moet dat nog doen en dat nog en dat en dat en en en ik heb nog maar drie dagen, en het gaat niet lukken en..." En toen zei ik gewoon tegen mezelf: "blad per blad, hoofdstuk per hoofdstuk" And look at where it got me (ahum). Om maar te zeggen dat ik me niet meer eindeloos druk ga maken over stress en tijdsdruk. Ik stap nu eerst met een gerust gemoed het weekend in. Het plannenloze-weekend, trouwens.

Collega
Steven is mijn collega. Hij vindt zichzelf fantastisch. Ik vroeg net aan hem waarover ik een logje zou kunnen schrijven, en hij zei: "over mij". Bij deze dus. Steven is een 'fantastische collega'. Nog steeds naar eigen zeggen. Dus wijde wereld: Steven is de man. De man die alles kan. Zelfs met mij samenwerken...