Voorbij
Ik denk dat we samen moeten besluiten dat het op is. Dat het voorbij is. Het is fijn geweest. Als ik het nu nog zou rekken, zou het niet langer fijn zijn. Welbedankt voor talrijke bezoekjes en reacties.
Katrien.

Stelling
Laat ons, om te beginnen, uitgaan van een stelling. Ik stel dat het in onze cultuur niet echt aanvaard is om aan je kruis te zitten friemelen in het openbaar. Akkoord? Oke. Wat is dat dan toch met al die mannen, die hun hand in hun broekzak steken, en zo - via die broekzak- alles even op z'n plaats proberen te leggen? Waarom doen die dat ? Denken ze dat we dat niet merken, als ze het via hun jeans-zak doen? Denken ze dat het niet echt als friemelen geldt, als ze gewoon met hun hand in hun jeans zitten? En hoe verkeerd kan het eigenlijk allemaal liggen? Nouja, het stoort me. Ik zie het echt al te vaak...

Ik dacht...
Ik dacht, ik moest nog maar es iets zeggen. Wellicht hield de laatste lezer het enkele maanden geleden al voor bekeken, maar dan nog moest ik maar es iets zeggen. Ik heb de eerste kinderziekte overleefd. Nuja, het kleine mannetje heeft de eerste kinderziekte overleefd. En niet eens een echte kinderziekte. Gewoon een bronchitis en wat koorts. Nu kan ik er behoorlijk luchtig over doen ("gewoon een beetje koorts"), maar ik vond het boel erg voor het kleintje. Maar hij is sterk en na een paar dagen hoesten en proesten, werd hij weer zijn vrolijke zelf. Ik had er uiteraard meer last van dan hij zelf. En mijn liefje zal dan weer wel last gehad hebben van mij. Maar ik ben de mama, dus dan mag het.
En ik ben gestopt met borstvoeden. Acht maanden was genoeg. Maar, ik vond het helemaal geweldig. Een pleidooi voor een baby aan de borst is wellicht hier niet op z'n plaats, maar ik wil toch even meegeven -en dat mag want ik heb toch geen lezers meer- dat het fijn was. En het was ook moeilijk en vervelend en vermoeiend. En vermoeiend ook. Zei ik al vermoeiend? Maar het was mijn moment. Ons moment. Een warm lijfje, een knuisje op mijn borst, die grote bruine ogen die me van dichtbij heel erg wonderlijk aankeken, die grote glimlach nadien, en dat soort van 'understanding' tussen ons twee. Nu hij niet meer aan mijn borst drinkt, lijkt het baby'tje plots weg. Plots is het een meneertje, dat door iemand anders in leven wordt gehouden dan door mezelf. Dat ligt natuurlijk aan mij, liefje merkt helemaal geen verschil. Maar toch, hij is plots zo groot geworden. Frits eet nu appel en druifjes en koek, oh, hij eet graag koek. En boterham en tomaat en cracotte. Hij is flink.
Oh, en het worden twee jongens ! De tweeling. Twee jongens ! Het worden kereltjes. Ik heb ze Arend en Barend genoemd. Klinkt beter dan baby A en baby B, vind ik.

Dubbel
Ik vond het lichtelijk vreemd toen mijn broer me belde om te vragen wat ik die zaterdag zou doen. Niets bijzonders eigenlijk, geen plannen. "Ah, ik ga de fonteinpomp installeren," had hij gezegd. En of ik dan niet es wilde komen kijken naar die nieuwe fontein in de vijver. Goh... Of daar nu veel aan te zien zou zijn, betwijfelde ik sterk, maar omdat hij het toch op één of andere manier belangrijk leek te vinden, ging ik die lege zaterdag maar kijken. En ja, de fontein was een fontein. Hoe spannend kan een fontein ook zijn? Gelukkig was er een tas koffie na het bewonderen van de fontein. Ik zat nog maar net, en hij stond al terug recht. Hij rommelde wat in de kast achter me, en plots gooide hij een foto voor mijn neus, op de tafel, tussen de koffie en de suikerpot. Een echo ! Een echografie ! Ik keek hem aan, met grote ogen, en dan keek ik naar mijn schoonzusje. De vraagtekens moeten te zien zijn geweest in mijn ogen, want ze zeiden het zelf, ja, we zijn zwanger. Oh ! De verrassing ! Tien dingen tegelijk door mijn hoofd. Zwanger ! Ik kon mijn ogen niet van de echo afhouden. En toen. Plots. Zag. Ik. Het. Eén echo, met twee vruchtjes ! Twee ! Tegelijk ! In één buik ! Sterker nog, in één vruchtzakje. Ho ! Een tweeling ! Sterker nog, een ééneiïge tweeling ! Dus: twee jongens of twee meisjes. Goeie hemel zeg, de verrassing ! 2008 wordt een dubbel zo mooi jaar.

Dwars
Mijn zoon eet geen fruitpap. Wel banaan in schijfjes. Voor de rest is hij vrij normaal hoor.

Over kerstsfeer
Heel lang had ik geen zin in Kerst. Al helemaal niet in oudejaar of nieuwjaar. Het mocht wat mij betreft, helemaal geruisloos aan mij voorbijgaan, maar ik wist op voorhand dat het me niet gegund zou zijn. Dus zat ik maar te wachten. Wachten op .. the mood. Wachten op het moment waarop ik blij zou worden van kerstmuziek of lichtjes of vuurwerk. Maar al wat ik deed, was me ergeren aan al die plastic kerstmannen aan een touwtje die mensen om de drie huizen aan hun gevel hangen. Maar vannacht, vlak voor middernacht, was het er dan toch ! Dat ging zo: Ik kom uit een restaurant waar ik net vrolijk en jolig heb gegeten en gedronken met collega's die ook vrienden geworden zijn. Het is koud. Ik draag een dikke jas, handschoenen en een sjaal, maar de vrieskou raakt me toch. Koud. Ik loop naar de parking en ik word aangesproken door een man. "Do you speak English?" "Euh.. yes, I do..." Hij doet me een verhaal uit de doeken over hoe hij zijn parkingticket betaald had, maar dat de automaat het niet had willen teruggeven en nu geraakt hij dus niet van de parking. De man staat er een beetje radeloos bij, het lijkt alsof hij er al lang staat. "Please, trust me." Ik aarzel even, maar uiteraard, ik help de man. Ik ga op het kantoortje kloppen op de parking, maar daar zit niemand. In geval van problemen, druk op het security-belletje. Oke. Dat doe ik. De man, hij blijkt Italiaan te zijn, ik schat hem in de veertig, zegt dat hij dat al gedaan had, maar dat niemand antwoordde. Ik doe het toch maar, en ik krijg gehoor. Maar het klinkt alsof de securityman in Timboektoe door een half-defecte microfoon praat. Na veel heen en weer gepraat en wablief en wat zegt u, begrijp ik dat de securityman wil weten met wat voor auto de Italiaan rijdt. Een saab. Ah, ik ook, lach ik. Enfin, nog tien minuten gekraak en storingen later, mag de Italiaan tot aan de slagbomen rijden en de praatpaal zegt dat hij zal open maken. Ik stap ook naar mijn auto en denk aan mijn tenen die intussen gevoelloos werden van de vrieskou. Ik rijd achter de saab aan, en de slagbomen gaan niét open. Zucht. Terug uitstappen. Koud. Terug op het security-belletje drukken. Terug dezelfde uitleg, mét storingen en ruis. De slagboom gaat open. Ha ! De Italiaan lacht breed en bedankt me uitvoerig. Hij reikt me de hand, en zegt vrolijk: " thank you, thank you, and a very merry christmas !"
En toen was het er... Laat de Kerst maar komen !

Het Grote Vertrouwen
Vijf maanden na de geboorte. Het is bijna winter, het is avond. Frits ligt op mijn blote huid, op mijn borst, en hij slaapt. Ik kijk naar hem, en ik raak ontroerd. Nooit eerder zag ik iemand met zo'n groot vertrouwen. Nooit eerder zag ik iemand die zo gerust in het leven staat. Hij heeft een ongelooflijk geruste ziel, geen spoor van wantrouwen te merken, nergens. Hij geniet en ik besef dat ik een grote ambitie voel. Nooit eerder heb ik iets zo graag zo goed willen doen. Dit moét ik goed doen. Zijn Grote Vertrouwen moét terecht zijn.

Myarma
Birma heet niet meer Birma. Dat is al een tijdje zo. Birma heet al lang niet meer Birma. Het heet Myanmar. Op de journaals op radio en televisie is de jongste tijd nogal wat te doen over Myanmar. En steevast, u moet er maar es op letten, steevast hebben de journalisten en nieuwslezers het over "Myanmar, het vroegere Birma". Tot daaraan toe. Maar ze hebben het voortdurend ook over de Birmezen en de Birmese junta. Kijk, dat begrijp ik niet. Het héét niet meer Birma, dat zeggen jullie zelf ! En het is niet dat Myanmar onvervoegbaar is hoor, Myanmarees is een perfect correct woord. Waarom heeft iedereen het nog altijd over Birma en Birmees? We hebben het toch ook niet over Zaïre. Ahnee, want dat heet Congo. Precies !

Hardhandig
Een tafereel vanmorgen op straat in Brussel. Een moeder loopt met haar kinderen naar school. De ene met een boekentasje op de rug, de andere in de kinderwagen. De oudste klom op een muurtje. Mama had wellicht gevraagd om dat niet te doen en het jongeheertje luisterde niet. Ze geeft 'm een mep. Een flinke mep. Ik schrik. Aan mij om beter te doen, zeker?

All night long

Frits is precies veertien weken oud. In mensentaal is dat drie maanden. Hij heeft vannacht voor het eerst in zijn leven 'doorgeslapen', zoals dat dan heet. Hij heeft geslapen van halftien gisteravond, tot halfzeven vanmorgen. Ha ! Volgens mij is het een toevalstreffer en is hij vooralsnog niet van zin om hier een gewoonte van te maken, maar het is toch al een stapje vooruit. Alhoewel ik moet zeggen dat ik die nachtvoedingen wel graag heb. Hij komt dan bij mij in bed liggen, dicht tegen me aan, en zonder zijn ogen open te doen, drinkt hij aan mijn borst en wriemelt hij met z'n warme lijfje tegen me aan. Ik ga 't nog missen, maar voorlopig ben ik gewoon een beetje blij met de eerste ononderbroken nacht in lange tijd. Mijn wallen zullen dankbaar zijn.

Retrospectie / Introspectie
En plots word je dertig. En je bent moeder en getrouwd. En je hebt een auto, een break dan nog, en een job. En je loopt op hoge hakken en je draagt een handtas. Je hebt een huis en je zoekt een groter huis. Je laat je haar kleuren, en je scheert je benen. Je hebt een schoonmoeder en een onthaalmoeder. En je hebt vergaderingen met grote mensen, die dat dan drukdoend 'meetings' noemen. En op een vrije dag ga je met je zoontje ontbijten op een terras aan het water, en je leest de krant terwijl je koffie drinkt. En je bestelt nog een koffie. En je rent van thuis naar de onthaalmoeder en van daar naar Brussel en dan ren je verder de dag door en 's avonds ren je naar de supermarkt en ondertussen leg je het kind aan je borst. En mensen praten tegen je alsof je een volwassene bent, en je speelt het spel mee.

Het toiletmysterie
Op het werk is er één toiletruimte per verdieping. Op onze verdieping dus ook: één ruimte met twee wc's met een meisje op getekend, en één wc met een meneertje op de deur. Duidelijk toch? Op onze etage zijn ook meer vrouwen (tien of zo) dan mannen (slechts drie) dus twee tegen één, dat lijkt me gerechtvaardigd. Alle vrouwen hier zitten ook ijverig aan de twee-liter-water-per-dag-want-da's-gezond, dus de vrouwenwc wordt ook meer gebruikt. En toch he ! Iédere keer, echt ie-de-re keer dat ik naar het toilet ga, naar het vrouwentoilet uiteraard, staat die wc-bril omhoog ! Allez ! Wie doet dat nu? Gaat die zeldzame man dan echt op een vrouwenwc, én laat die dan vervolgens de bril omhoog staan? Er gaat toch geen vrouw naar de wc met die bril in de hoogte??? Nee toch? Ow, en er is één van die mannen op vakantie, en het gebeurde net wéér, dus één van de twee mannen moét de dader zijn... Zzzzpannend !

Voorbij
Ik reed vanmorgen ons dorp uit, richting autosnelweg. Dan moet ik door een erg lange, brede laan, met gigantische grote en dus oude eiken langs beide kanten. Ik stond voor het stoplicht. Er viel een vergeeld eikenblad op mijn voorruit. Het is weer voorbij... Maar, moest het niet nog beginnen eigenlijk?

Zaad
Er zat een postkaartje in de bus. Een stuk of dertig zwarte mensen die zwaaien. Een Afrikaans tafereel. Bont gekleurde mensen, duidelijk arm, maar met die heel herkenbare, Afrikaanse glimlach. Ik maak er altijd een raadseltje van. Ik bekijk de voorkant van de postkaart, en ik raad van wie ze komt. En dan pas draai ik ze om, om te kijken of het klopt. Meestal is het erg makkelijk, want van de meeste mensen die me een ansichtkaart sturen, weet ik waar ze naartoe trekken op vakantie. Dit was een moeilijke. Wie zit er in Afrika ? Is het wel degelijk Afrika? En zo raar, al die mensen die naar me lijken te zwaaien... Ik zet het kaartje op tafel, en ik zit ernaar te staren. Van wie o wie komt die kaart toch? In mijn hoofd loop ik alle mensen uit mijn nabije en verre omgeving af. Nee, niemand die ik kan bedenken zit in Afrika. Ik geef het op en draai het kaartje dan maar om, op zoek naar de oplossing. Spannend zeg. "Van harte bedankt voor de zaden !", staat er te lezen. Oh, wat fijn ! Ja, ik hoorde een tijd geleden een reportage op de radio over een Gentse professor die tuintjes aanlegde in Zuid-West-Algerije om er groenten en fruit te telen in vluchtelingenkampen. En enkel tropische vruchten en groenten kunnen er overleven, 't is daar nogal warm, ziet u. En de professor vroeg alle luisteraars om gedroogde zaden op te sturen, zodat hij die kan meenemen. Naar Algerije. Nou ! Mooi toch? Ik eet graag meloenen en avocado's en paprika's. Papaya's niet, die vind ik zo korrelig. Nee, die niet. Maar al de rest wel, en als ik de pitjes gewoon weggooi in de gft-bak, kan ik ze eigenlijk net zo goed te drogen leggen en ze dan in een enveloppe versturen, toch? Liefje keek een beetje vreemd op toen hij op een dag thuiskwam en de eettafel gevuld was met zaadjes op borden, maar hij vond het ook een goed plan. En dus stuurde ik zaadjes van meloenen op. En dat had de professor blijkbaar kunnen waarderen, want hij stuurde een bedankingskaartje. En dat vond ik fijn. Er blijkt ook een blog van te bestaan, van de actie. http://zadenvoorleven.wordpress.com/
Allen daarheen ! En droog die pitjes en zaden even, het is echt geen moeite ! En ook al is er maar één mens mee geholpen, da's nuttiger dan de gft-bak vullen...

Het echte leven
Het leven gaat verder, ook voor mij. Ik ben uit mijn geliefde omgeving moeten treden, terug de echte wereld in. De wereld van afspraken, deadlines, vergaderingen, sponsors, zenders, kijkers, regisseurs, montages en dat soort dingen. De wereld van luiers, slaapliedjes en knuffelstondes is voorbij. Ik moet zeggen dat ik daar niet echt vrolijk om kan zijn. Ik mis mijn dagelijks dansje in de keuken met zoonlief op de arm. Ik mis de krant bij twee koppen koffie. Ik mis het kleine mannetje dat net leerde schaterlachen. Ik moet het nu stellen met sms'jes van lieve oma's die me vertellen dat hij flink gegeten heeft, rustig ligt te spelen in het park, en in slaap viel tijdens de wandeling. Misschien is dàt wel het echte leven... ?

Kleine dingen
Mijn geluk zit in kleine dingen tegenwoordig. Strakke dingen, eigenlijk... Frits is twee maanden oud (en een dag, voor de volledigheid), en ik zit terug in mijn ouwe jeans ! Ha ! Ze zit nog véél te strak om mee buiten te komen, mijn buik blubbert nu wat over de rand, maar ze IS dicht. Waar twee dagen buikloop al niet goed voor is... :-)

Zes weken oud

Wat moet een mens daar mee ?

Twee jaar geleden was ik een maand lang in Afrika. In Tanzania. Ik had er een schitterende tijd, tenminste, zo voelt het achteraf. Op het moment zelf had ik vooral een zware tijd. Ik werkte veel en lang en ik sliep weinig en slecht, maar ik heb er dingen gezien en beleefd die een diepe indruk nalieten. Zo zag ik er kinderen, met niets anders dan een moeder. Geen kleren, geen huis, geen bedje, geen luier, niet eens zo gek veel liefde. Ik zag er kinderen van elf, met al een baby op de arm. Ik zag vrouwen die gingen jagen, en hun baby in het 'dorp' achterlieten, in hun 'hutje'. Dat hutje was in werkelijkheid niets meer dan een stuk of twintig takken, bovenaan vastgebonden. Niets meer dan een omgekeerd vogelnest eigenlijk. Net genoeg om de ergste hitte buiten te houden, en als bonus ook de roofdieren. Mama ging jagen, baby lag in het vogelnest, te huilen, tot mama terug kwam.
Wat moet een mens daar mee? Dat vraag ik me af. Ik word attent gemaakt op het belang van een aerosleep-matras, want dat geeft het minste kans op wiegendood. En er waren ongeveer twintig varianten van parkbekleding die ik mooi vond. En de kinderwagen kost een maandloon. En ik ren naar de pediater omdat mijn zoon uitslag heeft, wat dan muggenbeten blijken te zijn. En er hangt een mobiel boven zijn park dat Mozart-deuntjes speelt, en ook Bach en Beethoven. En die mobiel heeft zowel zwart-witte vlakken als gekleurde, want dat is het best voor de ontwikkeling van ik weet niet meer wat. En dan zit ik hier te kijken naar de kinderwagen, naar de mobiel, naar zoveel fleece en pluche en felle kleuren en de steriele flesjes, en dan denk ik aan het kind in de hut van de Hadzabe in Tanzania, en ik vraag me af, wat moet ik hier nu mee?

Natuurlijk !
Ik was op wandel, het was een zomerdag, Frits sliep in zijn hippe kinderwagen. Ik liep voorbij een speeltuin. Grote vakantie, dus een drukke speeltuin. Ik ga even zitten, want ik heb al een eind gewandeld. Ik zie drie broers op de glijbaan spelen. Hun moeder vraagt aan de twee oudsten om de jongste te helpen. "Jaaahaaa." Ze draait haar rug nog maar, en de twee rennen al terug naar boven om nog es te glijden, terwijl het kleinste kereltje de trap niet op raakt. De treden staan te ver uit elkaar voor zijn nog kleine beentjes. De moeder ziet het nog net gebeuren en keert zuchtend terug.
Een ander tafereel op de bank naast me, twintig meter verderop. Oma en opa, niet meer van de jongsten, hebben hun eigen stoeltjes bij. Van het soort die je ook op campings ziet. Vouwstoeltjes, heten ze, geloof ik. Oma houdt de hond vast, opa houdt de drie blonde kinderen in de gaten. Ze spelen in het zand met allerlei grote, wippende, bewegende tuigen. Het blondste meisje komt naar oma en opa gerend. Een jaar of vijf, schat ik. Hemels blond, bijna wit, betoverend mooi kind. Ze vraagt een zakdoek aan oma. Die geeft de leiband van de hond aan opa en ze haalt een pakje papieren tissues uit haar Longchamps-tas. Ze begint eraan te prutsen, ze heeft eerst haar bril nodig om het goed te kunnen zien. Het kind wordt ongeduldig. Oma vindt haar bril en prutst verder aan het nog nieuwe pakje zakdoeken. Ze gebruikt de rand van haar nagels om het open te krijgen, maar het lukt niet. Het mooie meisje neemt het over en laat aan haar oma zien dat er een lipje aan het pakje zit. "Gewoon trekken, en dan ritst alles open, oma !" Dat weet toch iedereen ?! "Ja hoor, natuurlijk. Ik was het even vergeten." "Natuurlijk !" En ze rent weer weg, naar de zandbak.

Op algemeen verzoek
Ik log meestal niet op verzoek. Nu wel. Naar het schijnt bent u, lezer, nieuwsgierig. Naar mij. En mijn leven. Ik kan het moeilijk geloven, but what the hell. Het gaat goed, overigens, met dat leven van me. Het bestaat voornamelijk uit pamperen, troosten, wiegen, voeden, spelen en lachen, en het is goed zo. Het is bij momenten heerlijk, bij andere momenten vooral vermoeiend. Frits is een grappig mannetje, ik ben er verzot op. Humor heeft altijd al goed gescoord bij mij. Ik hou van grappige mannetjes. Vandaar is liefje mijn liefje. Oh, mijn echtgenoot moet ik zeggen. Een jaar nu al. Zaterdag een jaar. Straf zeg, die eerste huwelijksverjaardag vieren met z'n drieën. Straf. Nooit gedacht. Wel fijn. Bijzonder fijn. Ik blijf me afvragen waar de donderwolk blijft. Een mens kan toch niet alleen maar roze wolken blijven tegenkomen?

Behalve
En weet u wat ik er nog zo gewéldig leuk aan vind, behalve het badje geven, het troosten, het knuffelen, het aaien, het sussen en de middagdutjes? Dat ik zomaar plots en opeens tijd heb om élke dag de krant te lezen ! En de Feeling erbovenop ! En dan hoef ik me niet eens te haasten door die krant. En ik kan zelfs de columns lezen, en het weerbericht. Ha ! Wat heerlijk is dit zeg ...

Frits !

Ik ben moeder geworden, liefje is papa geworden, Frits is onze zoon ! Hij is nu achttien dagen oud, en iedere dag, ieder uur verbaas ik me er nog over. Het is on-waar-schijn-lijk geweldig ! Het is een avontuur, vol vragen en twijfels, en doe ik het wel goed, en kijk wat is ie mooi. Ik zou m de hele dag op schoot willen houden, ik zou er de hele dag naar kunnen kijken, hij is echt de mooiste van de wereld. Jaja, zal u denken, dat zegt iedere moeder, maar nee, Frits is echt de leukste, de mooiste, de liefste. Kijk maar op de foto ! Isn't he the greatest?

De nachten
Ik heb nachten altijd al niks gevonden. Er zijn korte periodes geweest, meestal zomerperiodes, dat ik er wel iets voor voelde, maar lang heeft dat nooit echt geduurd. Dan genoot ik van kilte en stilte en rust in mijn hoofd. Maar doorgaans vond ik nachten altijd al wat dramatisch. Zorgen lijken 's nachts groter en onoverkomelijker dan overdag. Perspectief is ver te zoeken. Humor en zelfspot ook. Alles is zwaarwichtiger. Minder gerelativeerd. Minder duidelijk. Minder eenvoudig. De stilte lijkt luider te klinken. De ritmische ademhaling van liefje klinkt 's nachts luider. En de tijd gaat trager. Veel trager. Acht maanden zwanger intussen. De buik ligt in de weg. Mijn bekken doet zeer, ook al heb ik een erg goeie, dure, ergonomische matras. Ik heb koppijn door het slaapgebrek en ik heb slaapgebrek door de koppijn. Met het donsdeken is het te warm, zonder donsdeken te koud. Van de ene zij naar de andere zij draaien is een onderneming die minuten duurt. Het vruchtwater klotst heen en weer, Pien vindt het leuk en begint te bewegen op het ritme van de deining. Het is 3:26 uur. Wat een ellendig uur om wakker te zijn.

Nog es...
U weet het, geduld, dat heb ik niet. Of toch weinig. Ik ben er niet fier op, maar kijk, ieder heeft zo z'n tekortkoming. Ik heb geen geduld. Ik ging vanmorgen tanken. LPG. In het tankstation, is maar één lpg-pomp, en die was bezet. Ik stap al uit, zet mijn dop al op de aansluiting, en ga naar de bankautomaat. Ik hou de man die tankt, in de gaten. Hij bukt zich, ontkoppelt de slang van zijn wagen, en ik concludeer dat ie klaar is. Dus ik pleur mijn bankkaart in dat toestelletje, toets de code en het pompnummer in, en het ding zegt dat ik kan tanken. Op dat moment zie ik de man zijn tweede tankdop eraf schroeven. Hij koppelt de lpg-slang weer aan, en begint te tanken. Maar IK kon tanken ! Ow. Betekent dat dan...? Euh.. Meneer? Ik denk dat u op mijn kosten aan het tanken bent.. Neenee, madammeke, ik betaal dat met mijn kaartje van de vtb-vab... Uhuh, maar toch.. euh.. Ik was te rap en toen .. euh.. Pfff, ingewikkeld. De mevrouw van de shop komt erbij. De meneer legt uit dat hij geen cash geld bij heeft en ook geen bankkaart. Intussen tankt hij vrolijk verder. De mevrouw van de shop zegt dat hij moet stoppen met tanken omdat hij op mijn kosten bezig is. Hij begrijpt het niet en wordt er ook niet bepaald vrolijk door. Ik blijf me maar verontschuldigen voor mijn ongeduld en de man blijft maar zeggen dat dit toch allemaal zijn schuld niet is. Dat beweerde ik toch helemaal niet? Meer dan verontschuldigen en kalm blijven, kan ik toch niet doen? Gelukkig had zijn passagier wél een bankkaart bij en kreeg ik zo mijn centen terug. En toen... toen wachtte ik geduldig, minutenlang, tot de meneer klaar was, en betaald had met zijn vtb-vab-kaartje, en toen was het mijn beurt. Ja. Zo ging deze dag van start zie...

Balorig
Weer een woord van de dag vandaag: balorigheid ! Ik hoorde het erg lang niet, en dan plots twee keer op een dag. Heerlijk goed gezind word ik daar van ! Nee, ik heb niet veel nodig, da's waar...

Alweer een nieuw woord
De "Tupperzucht". Over de hoofdletter twijfel ik, maar ik vermoed dat ze er hoort te staan. De Tupperzucht. Dat leerde ik deze week. In 'bepaalde kringen' is dat namelijk een erg gewoon woord. Ik stond verbaasd, maar dat was niet de enige verbazing van die avond...

Publiek gezocht
Voor de opnames van het gewéldig leuke programma 'Super Talent in Vlaanderen' voor VT4 zijn wij nog op zoek naar publiek.
Ben je zelf geïnteresseerd of ken je iemand die wel eens graag een opname wil meemaken, mail dan naar supertalent@vt4.be met de vermelding PUBLIEK.

De opnames gaan door op:
donderdag 19/04/2007 (DRINGEND: daarvoor kan je bellen naar 02/ 702 30 80 en vragen naar Miek)
donderdag 26/04/2007
donderdag 03/05/2007
Het publiek wordt telkens verwacht om 15u45 en moet tot 22u blijven. Zo maak je de bekendmaking van de finalisten live mee.
De opnames gaan door in Studiohouse - Luchthavenlaan 24 - Vilvoorde.

Dank voor uw aandacht... :-)

Woord van de dag
Ik hoor het zelden, maar télkens ik het hoor, ben ik erdoor begeesterd: astrant.
Astrant is een mooi woord, begot ! Errrg mooi. Met dank aan T. via T.

Een groot gemis
De driedelige reeks van Van Dale is van op mijn bureau verdwenen. Dat is enerzijds vervelend omdat die drie dikke boeken een foto van mijn fanclub overeind hielden, maar ook vervelend omdat ik niet meer compleet ben ! Ik gebruik die drie dikke boeken dagelijks ! Uurlijks, als dat al een woord zou zijn, maar dat kan ik nu niet opzoeken want mijn boeken zijn weg ! Ik voel me ontgriefd ! Bestolen ! Naakt ! Ik wil mijn Van Dales terug !

Point of no return
Ik zag eergisteren op de monitor dat Pien gedraaid is. Het duurde even voor ik doorhad dat de woorden van de dokter ("duidelijk een hoofdligging intussen") positieve woorden waren. De natuur heeft ook op mijn lijf vat gehad en haar job gedaan. Pien is al gedraaid. Met het hoofd naar beneden. Klaar om eruit te komen. Nog negen weken zo blijven zitten. Maar wat ik me nu afvraag: loopt al dat bloed dan niet naar dat hoofdje? En is dat niet onnoemelijk vervelend voor dat kind?

Oh
Ik was gehaast. Het was al kwart over zeven, de zon ging onder. Mooi zicht overigens, maar geen tijd om het te bewonderen. Ik kwam van het werk, de file op de Brusselse ring was meegevallen. Ik moest nog een kwartier rijden, maar de brandstof was op. Damn. Doorrijden? Nee, Katrien niet doen, op is op, en dan sta je daar. Oké, tanken dan maar. Man, waarom maak ik toch privé-afspraken om halfacht op een werkdag? Ik wéét toch dat ik dat bijna nooit haal? Ik wéét toch dat ik dan moet rushen? En ik rush niet graag! (Om u voor te zijn, nee, ik weet nog niet hoe het moet als Pien er is en ik die om halfvier van school moet ophalen !)
Ik ga tanken. Het is uiteraard druk aan het tankstation. Ik moet aanschuiven. Grrr. Ik sta achter een zwarte auto met Nederlandse nummerplaat. De chauffeur stapt nog maar net uit. Hij neemt een plastic handschoen en trekt die aan. Ik heb nog niemand ooit zo'n handschoen weten gebruiken. Ik heb me altijd al afgevraagd of iémand die gebruikt. Blijkbaar wel. De man gaat terug in zijn auto zitten en neemt de sleutel. Hij draait z'n benzinedop open. Hij kijkt me aan, ik voel me bekeken. Met mijn rechteroog kijk ik op het klokje op het dashboard. Ik verlies tijd. Ik kom niet graag te laat. Ik haat telaatkomers. Hij stapt op mijn auto af en even slaat een schrik me om het hart. Hij tikt op mijn raam. Ik doe aarzelend open. Hij vraagt of ik LPG moet hebben. Ja, dat moet ik hebben. "Oh, dan ga ik even aan een andere ténk ténken, dan hoeft u niet te wachten."
Ik ben sprakeloos. Ik dank de man stamelend. De kerkklok luidt één keer wanneer ik bij mijn afspraak arriveer. Keurig op tijd.

Negentig
We blazen met z'n allen dagelijks miljoenen en miljarden fijne stofdeeltjes in de lucht. Dat doen we al jaren zo. U en ik. En iedereen. Af en toe laat de aarde es grondig merken dat ze 't niet meer tof vindt. En dan lijkt het alsof ze heeeeel hard met de schouders gaat schudden, alsof ze wil zeggen: ga er nu es eindelijk allemaal af ! Laat me gerust ! En dan denkt de wereldbevolking dat het 'gewoon' een tsnunami was. Dan storten we met z'n allen een bijdrage, en we pinken misschien een traan weg bij 't zien en horen van dieptreurige verhalen, maar dan gaan we verder. Ook al vinden we 't met z'n allen oprecht erg. Maar 't is zo ver weg, dus wat meer kunnen we doen?
Goed, de stofdeeltjes dus. Die blazen we in de lucht met onze auto's, moto's en vrachtwagens. En de industrie, ja, die zal ook wel niet helpen. Maar we komen er mee weg, ongestraft. Want de wind blaast ze gewoon weg. Het milieu, de aarde, lost het weer voor ons op. Maar deze dagen niet. Geen wind, mooi weer, dus het blijft hangen. En dat is niet eens zo slecht voor 't milieu (wordt gezegd), het is vooral slecht voor ons, want we krijgen er kanker van. Misschien is dat ook een manier van 't milieu om aandacht te vragen. En dan nog is er geen kat die negentig reed vandaag. Ik werd zelfs door vrachtwagens voorbij gestoken. Auto's toeterden, knipperden met hun lichten, want in vierde versnelling van Antwerpen naar Brussel rijden, is blijkbaar not done. Tien minuten later dan gewoonlijk kwam ik op kantoor vandaag. Collega's waren er al, want "allez, negentig per uur, hoe belachelijk !" Als dat alles is wat we voor de aarde moeten doen, is dat dan echt zoveel gevraagd? Zijn we niet allemaal heel erg dom bezig?

Geluk
We hadden geluk, we stellen het goed. Het vruchtwater heeft de schok opgevangen, de placenta is niet gelost. We komen er met de schrik vanaf, zoals de mensen dan zeggen...

Split second
Vrijdagnamiddag, 17 uur. Regen. Veel regen. Harde regen. Oprit van de autosnelweg. Een bocht. Natte witte lijn. Winterband raakt de lijn. Auto slipt. Ik probeer de wagen onder controle te krijgen en even lijkt het te lukken. Nieuwe bocht. Nog steeds regen. Felle regen. De wagen slipt naar de andere kant. Ik besef ten volle wat er gebeurt. Ik kan niks doen. Ik ben verlamd. Ik rem, ik kijk recht voor me uit. Volle concentratie. Niks anders telt. Mijn hart bonkt in mijn keel. Door mijn hele lijf. Ik weet wat er komt. Ik hoop. De oprit is nu achter me, ik stuif de snelweg op. Vrijdagnamiddag, 17 uur. De wagen tolt. En nog es. Antwerpen ligt voor me, Antwerpen ligt achter me. Ik kruis alle rijstroken. Ik nader de betonnen vangrail. Ik denk aan Pien. Pien is alles waar ik aan denk. De vangrail draait rond me. Hij wil me niet loslaten. Het is onvermijdelijk. Ik kan niks doen. Ik ben machteloos. Ik knal er tegen. De auto stopt met tollen. Ik krijg een klap, de veiligheidsgordel spant rond mijn buik. Regen. Vrachtwagens naderen, remmen piepen. Lawaai. Ik denk aan Pien. Twee rijstroken worden vier. Iedereen wijkt uit. Iedereen nadert. Pien.

Zes maanden
Woensdagochtend, negen uur. Net gedoucht, haar gewassen, gedroogd en in de plooi, klaar om naar het werk te vertrekken. Nog even snel een boodschap op het verkeersvrije dorpsplein. Auto parkeren, te voet tot bij de bakker. Op de terugweg naar de auto begint het te regenen. Hard te regenen. Te gieten. Alle andere passanten flipperen hun paraplu open, maar Katrien niet, want Katrien doet niet aan paraplu's. Nooit. Iedereen zet een stap rapper, Katrien ook. Maar de buikbewoner is niet akkoord. Auw. Die zit namelijk lekker warm en droog en wil niet dat mama zich haast. Grote steken in mijn rechterzij. De dokter wist me vier weken geleden al te vertellen dat dat van mijn bekken komt. Niks of weinig aan te doen. "Rustig stappen, eerder slenteren," hoor ik de dokter nog zeggen. Ik geef nog niet meteen toe en blijf snel stappen, maar het wordt alleen maar pijnlijker. En zo komt het dat ik op een woensdagochtend, keurig in de plooi, op het dorpsplein door de stromende regen loop te slenteren, terwijl iedereen wegrent.

Van grote en kleine ergernissen in het leven...
Kijk, op het werk, daar word ik verplicht om met pc te werken. Windows dus. Hoe hard ik ook mijn best doe om mac aan te prijzen, de it-man is niet te vermurwen. Even heb ik eraan gedacht om de job dan maar te laten passeren, maar echt rationeel was dat ook niet. Er speelden ook economische motieven mee. Dus ik nam de job, ik nam de lelijke, schreeuwerige acer-laptop in ontvangst, ik knorde, maar ik slikte de bittere pil. Geen entourage, geen mail, wel gewoon outlook express. En overal popups, en overal icoontjes, en overal knipperende knopjes en pinkende lichtjes, en ratelende processoren. God ja, ik kan mijn werk doen, en erover zeuren heeft ook zo weinig zin. Maar vandaag is er toch een druppel te veel in de emmer gedrupt. Een lelijk icoontje in de vorm van een envelopje vertelt me dat ik nieuwe mail heb. Dus ik ga kijken in mijn outlook express en wat dacht u ? Geen mail. Precies ! En dat icoontje gaat maar niet weg. Dus ik herstart, ik trek de stekker uit, de batterij uit, een cold restart, een gewone restart, een control-alt-delete, maar nee hoor, het verrekte ding blijft staan. Hebt u dat nu al beleefd bij een apple-exemplaar? Precies ! Exactly my point, dear !

Comments
Ik denk dat alle bugs er nu uit zijn, commentaar geven kan zelfs weer. Hoera ! Nu nog iets zinnigs om over te schrijven en we zijn weer vertrokken. Het komt hoor. Dra.

Verdoving
Ik zat gisteravond te luisteren naar een anesthesist, samen met ongeveer honderdvijftig andere zwangere buiken. Hij vertelde over hoe een naald rechtstreeks in het ruggenmerg wordt geplant, hoe er vervolgens een katheter wordt geplaatst, de naald eruitgetrokken en hoe je dan naar hartelust kan "bijpompen" als je nog iets voelt. Een pijnloze bevalling, alles hoort tot de mogelijkheden. Alleen, de man boezemde zodanig weinig vertrouwen in, geen haar op mijn hoofd dat er aan zou denken om hem aan mijn lijf te laten prutsen. Iemand uit het publiek stelde een vraag over wat er kan foutlopen tijdens het prikken. De dokter wist niks beters te zeggen dan: als je niet met een auto kan rijden, moet je eruit blijven; als je anesthesist bent, moet je weten waar te prikken. Nouja !

Nieuw
Een nieuwe look, omdat Blogger een bug in mijn vorige template had gestoken. Misschien verander ik nog van gedachte, maar hier zal u het voorlopig mee moeten doen... Tot ik tijd heb. En rustig kan zijn.

De liefde, de liefde, de liefde ...
Nooit te beroerd om een vriendinnetje te helpen, misbruik ik dit log schaamteloos voor een oproep. Voor alwéér een goed televisieprogramma.

Heb jij een fantastisch, mooi en authentiek (eerste-) liefdesverhaal? Denk je nog altijd met een glimlach terug aan je eerste liefde, als je die speciale aftershave weer ruikt? Krijg je nog altijd kippevel als je dat ene liedje hoort? Ben je getrouwd met je enige, echt eerste liefde en heb je nog altijd vlinders in je buik? Of ben je al jaren gelukkig getrouwd, maar denk je nog altijd met een glimlach terug aan die andere van toen? Zijn de wegen van de liefde voor jou duizend-en-een verhalen?
Dan zoeken we jou!
Mailen kan, op liefdesverhalen@caviar.be
of bellen op 02/423.22.08

(einde oproep).

Mooi
Het einde van de dag bracht onverwachts nog moois. Alsof ie op de valreep nog wilde duidelijk maken dat het leven schoon is.
- een lach van een vriendin en een vriend
- een mojito en de lach van mijn lief die daarop volgde
- zelfgemaakte mayonaise op restaurant
- een overgeproportioneerd héél erg lekker dessert
- een eerste kus van twee mensen en het voorafgaandelijke handje-vasthouden
- een zoveelste kus op mijn voorhoofd
- een zacht gestamp in mijn buik, preciés op het moment dat ik tiramisu at
- een hele mooie aai over haar hoofd
- een hele mooie blik naar hem
Gisteren was een goeie dag.

En route
Pien zit nu 21 weken in mijn buik. Nog 'maar' 19 weken te gaan. Dat wil zeggen dat we over de helft zijn. Oh ! Wat gaat het snel plots... En wat wordt 'het' groot plots.

Pegase, de alles-naar-wens-vakantie
Deze zomer reisden mijn kersverse echtgenoot en ikzelf naar Mauritius. Het was onze huwelijksreis, we waren ongeveer twintig uren getrouwd toen we vertrokken. We waren tijdig op de luchthaven, we kregen een privé-incheck-madammeke, we werden luxueus behandeld. We hadden namelijk geboekt met Pegase. De mensen op de luchthaven zijn gebrieft, ze weten dat dat dure reizen zijn. We mochten wachten in een loge, we mochten boarden. We taxieden naar de runway, we hielden mekaars hand vast, we waren in een roes. Gelukkig, quoi. We stonden twintig minuten voor de runway, en we moesten er terug uit. Technische panne, een hydraulische klep weigerde dienst. Een eerste zucht kwam over ons. Vooral het vooruitzicht van onze connecting flight te missen in Londen, boezemde angst in, maar ik had nog genoeg vertrouwen om erin te blijven geloven. Drie uur later stegen we op, met een nieuwe hydraulische klep op de boeing. Te laat voor de connecie. In Londen heerste chaos, maar ik had instinctief de reactie om niet te treuzelen. We gingen als bijna eersten aanschuiven aan de "customer service desk" en de mevrouw vertelde ons dat we 's anderendaags naar Parijs konden vliegen en dan verder naar Mauritius. Nee. NIET goed. We hàdden al maar tien dagen en daar nog es 36 uur afpingelen, dat kon niet. Ze keek nog es op haar schermpje en wist ons te vertellen dat ze nog twee aparte plaatsen had op een vlucht naar Johannesburg, als in: Zuid-Afrika. Maar dan moesten we wel rennen, want die vlucht vertrok over 35 minuten. Ooit al op Heathrow geweest? Van Terminal 1 naar Terminal 4 moeten rennen op geen half uur? Ik zeg het u: een uitdaging ! Maar we haalden de vlucht. We zaten apart, maar we zaten erop. We kregen zelfs een mini-flesje champagne, want we waren honeymooners-met-pech. Een vriendelijke purser wist een vriendelijke man te overtuigen om van plaats te wisselen met mijn echtgenoot. We klonken met het plastic bekertje champagne op onze huwelijksreis en veegden een druppeltje zweet weg. (Het is een EIND, van terminal 1 naar 4 !) Die ochtend kwamen we aan in Johannesburg. Not quite Mauritius, maar toch al Afrika. Ook daar gingen we naar de customer-service-desk voor de tickets die gere-issued moesten worden. Ik vroeg even naar de bagage, maar de mevrouw zei smalend dat je geen luggage nodig hebt op Mauritius ! Especially on your honeymoon. Hmmmm.
Nog es twaalf uur later arriveerden we op het eiland. Eindelijk. Een dag later dan voorzien, maar we waren er. God ja, hydraulische kleppen, ze moéten gewoon werken he, daar doe je niet zo moeilijk over. Tot we merkten dat de bagage niet van de band rolde. Hmmm. Wellicht morgenvroeg. Oké, ja, vervelend, want je bent 36 uur onderweg geweest en je wil al es van onderbroekje wisselen en je had een lingeriesetje in je koffer gestoken voor die eerste nacht van de huwelijksreis. En oh ja, je zit in een vijfsterren-PLUS-hotel en je loopt in een jeans, tshirtje en birkenstocks. De andere dames en heren lopen nét niet in cocktailjurk, pak en das, maar toch bijna.
Het duurde vier (4!!) dagen. Toen kwam de koffer. Die was in Londen blijven staan. Maar het had vier dagen moeten duren vooraleer ze daarachter waren gekomen. De koffer was gedeukt (een huwelijkscadeau natuurlijk), opengebroken, overhoop gehaald (het lingeriesetje was bepoteld) en het fototoestel was er uit gepikt. Hmmm, again.
De terugvlucht was voorzien op 10 augustus. Zegt die datum u iets? Terreurdreiging Londen misschien? Vloeibare bommen? Gecancelde vluchten? Chaos? Inderdaad ! We raakten nog in Londen, maar verder kwamen we niet. We werden op hotel gestuurd in Wokingham. Ha ! Zoek maar es op ! NIKS is daar te zien. Ook gekend als het hol van Pluto. Dat we 's anderendaags moesten werken, viel bij British Airways in dovemansoren. Ze boden ons een vlucht aan voor drie dagen later. Al die tijd zouden we in Wokingham moeten blijven. Hmmmm. We boekten op eigen initiatief een treinticket met de Eurostar. 's Anderendaags 's ochtendsvroeg zouden we vertrekken. 600 euro kostte het ons, maar we wilden naar huis. Huwelijkscadeaus gaan uitpakken en zo. Gisteren kreeg ik een brief van Pegase. Om te zeggen dat ze begrijpen dat we 't allemaal een beetje vervelend vonden, maar dat ze geen compensatie kunnen bieden, want het was een geval van "heirkracht". Noch voor de heenvlucht, noch voor de terugvlucht, noch voor de diefstal, de verloren bagage, de verloren tijd, de beschadigde bagage, de treurnis die niet thuishoort op een huwelijksreis.
Pegase, het was echt een alles-naar-wens-vakantie. Ook de service achteraf was heerlijk verfrissend. Hmmmm.

Weg
Ik ga weg. There, I said it. Ik heb nog nooit een productie voor 't einde verlaten, maar het is dan ook de eerste keer dat ik er ongelukkig van word. Dus ik ga weg. Het invoeren van een prikkloksysteem (voor freelancers nota bene !) was de druppel die er teveel aan was. Het aanbod van een ander productiehuis zit er ook voor iets tussen natuurlijk. Dus ik ga weg. Huppekee.

2007
2007 begon met een zoen. Een zoen van mijn lief. Of moet ik nu echt "mijne man" beginnen zeggen? Een zoen in ieder geval. En dan nog één, maar op mijn buik. En amper een uur later, kropen we al in bed. Ik had er geen zin in dit jaar. Geen zin in "we moeten vrolijk zijn en uitgelaten en hoi hoi hoi."
Misschien volgend jaar. Of misschien niet.
Ik wens u in ieder geval een even fijn 2007 als ik een 2006 heb gehad. Het was 'pretty awesome'. Ik wens het u echt. En oprecht. Veel plezier ermee !

Jum
Even een informatieve mededeling: de lychees zijn deze tijd van het jaar heerlijk ! De-lych-ious als het ware. En niet eens zo gek duur. Kijk es aan, hoe het leven mooi kan zijn !

Weekend
We lieten de kerstdrukte ver achter ons. We begonnen te rijden en staken de grens over. We kwamen aan verlaten autosnelwegen, met tankstations waar ze gevulde theekoeken verkochten naast een "znek" en hopjesvla. We reden een onooglijk dorp in en parkeerden vlakbij een wegwijzer waar "strand" op stond te lezen. We trokken een extra trui aan, deden een sjaal om, en stapten door het zand. De zon ging bijna onder, we hadden nog een uurtje daglicht tegoed. De wind waaide heftig en de golven lieten witte schuimkoppen na. Een wandelaar maakte z'n hond moe door een stok zo ver mogelijk weg te gooien, een eenzame kerel had moeite z'n vlieger onder controle te houden. We liepen hand in hand, richting zonsondergang, de zee rechts van ons. Af en toe moesten we wegspringen om geen natte voeten te krijgen. Aan een golfbreker hielden we even halt en keken gefascineerd naar wie zou winnen: de houten palen of het water. We gaven mekaar een kus. We stapten verder, want de wind was te koud. De zon ging onder en we dronken dure wijn. Hij legde z'n handen op mijn buik.

Bal
Ik reed vanmorgen rond halfnegen op de Brusselse ring. Net zoals duizende anderen. Het waren er veel vanmorgen, héél veel. De man naast mij zat al in z'n papieren te lezen, het zag er uit als een geprinte mail uit outlook. Rechts van mij zat een vrouw druk te bellen, draadloos en keurig. Ze had blijkbaar alle moeite van de wereld om iets uitgelegd te krijgen. In mijn achteruitkijkspiegel zat iemand te geeuwen en voor zich uit te staren. Deze file was duidelijk een dagelijkse routine geworden voor hem, zoals voor de meesten in die file. Ik reed langzaam maar zeker over het hoogste gedeelte van dat stukje ring. Ongeveer in Zellik, zat ik en ik keek links. Behalve een file in de tegenovergestelde richting, zag ik ver achter de kathedraal van Koekelberg een heeeeel fijn randje van een opkomende zon. Fel oranje, perfect gebold, een gewéldige vuurbal. En ik wilde alle medechauffeurs attent maken op zoveel moois, maar wat ik ook deed, ze bleven star voor zich uitkijken. Ik denk dat ze me maar raar vonden. Tegen de tijd dat ik voorbij Affligem reed, zat diezelfde vuurbal schreeuwerig in mijn achteruitkijkspiegel. Alsof ze me een goeiemorgen wilde wensen. En ik lachte de dag tegemoet.

Pien !
Eindelijk, vanaf nu mag iedereen het weten, ook u ! En u hoeft het zelfs niet te zwijgen, u màg het verdervertellen, hell, de hele wéreld mag het weten ! Er zit een baby in mijn buik ! Joehoe ! Echt ! Helemaal echt. En die groeit en die groeit en die wordt alsmaar groter en flinker en sterker en meer mens. En tegen het einde van de lente komt hij/zij de wereld dag zeggen. We hebben 'het' Pien genoemd. Want we praten niet graag over 'het'. Die fijne naam is te danken aan neefje Jasper-van-bijna-twee. Hij noemt liefje "Pé" (van Peter S.) en mezelf Ta-tien (van Tante Katrien). En een mensje van Pé en Tatien, dat wordt een Pien !

Dark times
Zou het ook nog licht worden vandaag, of slaan we dat gewoon over?

De sint
Sinterklaas is mij vergeten dit jaar ! En dat is niet fijn ! Liefje zegt dat hij het misschien druk had deze nacht met andere kindjes en smalle schouwen en zo, en dat hij dus misschien morgenochtend dan nog komt. Ik geloof er niet veel van want Sint moet vandaag toch al terug naar Spanje, want daar zijn namelijk ook kindjes die hem verwachten. Ik wil best begrijpen dat de Goede Man het druk heeft en dat er érg veel brave kindjes waren dit jaar, maar dat vind ik nu toch geen reden om uitgerekend mij te vergeten of domweg over te slaan. Poeh.

Zet het es op je log
Er zit me iets dwars. Enfin, er zit mij eigenlijk veel dwars. Ik was 't aan 't vertellen tegen een vriend. Het gaat over een werksituatie, genoeg materiaal om een soapstory rond te draaien. Het zit ingewikkeld in mekaar, met boeiende en minder boeiende twists, ego's, liefdesaffaires, ego's, vermeldde ik de ego's in 't verhaal al, en ohja, ego's dat ook nog. Ik bespaar je de details, het is ook verre van interessant. Maar die vriend, die wél het hele verhaal te horen kreeg, troostte me met het aanbieden van: zullen we es een glas wijn gaan drinken, een stuk pizza eten en es goed doorlullen, een hele avond lang. Klinkt heerlijk, maar nog zo ver weg. Als voorlopige oplossing (mannen hebben altijd de neiging om met oplossingen te komen als een vrouw een probleem vertelt, ze kunnen het niet helpen) suggereerde hij: schrijf het es goed allemaal van je af, op je log. Ik schrok dat hij van het bestaan van dit log afwist, ik schrok dat ik daar zelf niet opgkomen was. Vroeger zou ik dit log veel meer gebruikt hebben om "dingen van me af te schrijven", tegenwoordig duidelijk niet meer. Wat zou er aan de hand kunnen zijn... ?

Zomaar
violently happy
come calm me down
before I get into trouble

I tip-toe down to the shore
stand by the ocean
make it roar at me
and I roar back

copyright: Björk

Marathon
Ik heb net zitten huilen bij een aflevering van "Marathon", een geweldig goede canvas-documentaire-reeks. Het gaat over zes onsportieve Vlamingen waar ik me meteen in kan herkennen. Allemaal hebben ze, net als ik, al levenslang excuses en smoezen verzonnen om toch maar liever in de zetel te blijven hangen en niet te hoeven sporten. Vorig jaar hebben ze daarmee gekapt. Ze werden geselecteerd om deel te nemen aan een televisieprogramma dat hen zal helpen klaarstomen om op een jaar tijd de marathon van New York te lopen. In de aflevering van gisteren liepen ze de twintig kilometer van Brussel. Vijf van de zes haalden de start, vier van de vijf haalden de finish. En ze leken niet eens stikkapot. Ik moest ervan huilen. Het was zo mooi, zoveel overwinning op zichzelf, terwijl het zo onhaalbaar had geleken. Vijf maanden eerder zaten ze 'in het rood' na drie minuten lopen. Nu liepen ze twee uur en een half, en het leek hen goed af te gaan. Maar dat vond ik niet eens het mooiste. Wat me ongelooflijk trof, was hoe grààg ze aan die wedstrijd wilden beginnen. Het zou hun grootste straf zijn, mocht de coach gezegd hebben dat ze niet mochten starten. Het was sterk.
Ikzelf startte ooit in een wel erge vlaag van ik-ga-mijn-leven-beteren-bui aan een start to run-programma. Het was twintig jaar geleden dat ik nog noemenswaardig gesport had. Het programma begon met een minuut lopen, een minuut stappen. Zo een kwartier lang. Tijdens mijn eerste loopminuut stierf ik. Mijn toen nog verloofde, altijd steunend aan mijn zijde, liep een eindje vooruit, op mijn vraag. Ik wilde niet dat hij me zag rood worden, dat hij me zag zweten in mijn nek, dat hij me hoorde puffen, nog voor we het einde van de straat zouden bereikt hebben. Het trainingsschema schreef een dag rust voor en de dag daarna wachtte de tweede training. Ik gaf op. Ik deed het niet. En dan te bedenken dat ik, had ik volgehouden, ook de twintig kilometer van Brussel had kunnen lopen.

Val en hoogmoed
Het begon een week of drie geleden al. Collega's op het werk sniften, hoestten, en kuchten erop los. De verkoudheid is terug in het land, maar mij zou het niet gebeuren. Katrien eet namelijk gezond, drinkt veel water en is zelfs aan het sporten gegaan. Dus Katrien had weerstand. Het werd iets problematischer toen ook mama, schoonmama en uiteindelijk liefje gebeten werden door de microbe. Ik hield vol, ik werd niet ziek. Liefje werd flink ziek, en werd weer beter. Nog steeds zette ik een grote mond op over mijn oh zo grote weerstand door mijn oh zo gezonde levensstijl. U raadt het al, liefje is maar amper genezen en ik krijg geen woord meer gezegd met mijn schorre keel. Het doet zo'n pijn bij het slikken. Auw...

Tussen vier en zeven
Gisteravond kreeg ik te horen dat ik de dag erna tussen vier en zeven uur een belangrijk telefoontje zou krijgen. Oké. Ik ben dan al het mens dat daar slecht van slaapt, wat belachelijk is, want slecht slapen brengt vier noch zeven dichterbij. En dan die hele dag nog door. Je kijkt om tien uur al op je horloge, rechtsboven op je computerscherm. Ook dàt helpt niet. Je luncht lang, want dan gaat de tijd sneller dan dat je alleen achter je bureau werkt en je gedachten duizend keer sneller de kans krijgen om rond te dwalen, bijvoorbeeld naar die rechtsbovenhoek. En dan wordt het eindelijk toch vier uur. Je kijkt gespannen naar je telefoon, want er was echt echt echt gegarandeerd dat ie tussen vier en zeven zou rinkelen, wat ook de boodschap zou zijn. Het bleef stil. Intussen zegt de rechterbovenhoek dat het 17:03 is. En nog blijft ie stil. Ja hij staat op het juiste profiel, de batterij is fully charged en het bereik is optimaal, al die dingen zijn gecheckt en zoals het iemand van mijn allooi betaamt, gedubbelcheckt. Bellen ze dan àltijd om vijf voor zeven?

Natte noten
Ik was vanmiddag in de supermarkt. Ik zag er appels, appelsienen, ananas, pfffff. En ik zag er noten. Natte noten. Okkernoten. En als dié glimmen, zijn ze kraakvers. Ik kon het niet laten en ik nam ze mee. Natte noten, da's eindelijk herfst !

Joehoe !
Ik ben jaaaaaaaarig ! Joehoe ! Joepiedepoepie ! En er staat een gewéldig mooie kroon op mijn hoofd ! En ik word 29 ! En het is vrijdag, en bijna weekend en hahahahaha en joepiejoepie en jeuhj !!!

Nachtelijk
Een goeiedag ! Maar geen goeienacht. Ik slaap slecht tegenwoordig. Inslapen is gelukkig geen probleem, maar uitslapen wel. Ik kan het niet meer. Kan ik het verleerd zijn? Nu, ik ben zo nooit het type geweest dat tot elf uur in bed bleef liggen, althans toch niet al slapend... Maar ik was, tot voor een week, wél het type dat op een weekdag, werkdag, tot aan de wekker sliep. Het wilde al es gebeuren dat ik vijf minuutjes van tevoren spontaan wakker werd, maar tegenwoordig gaat het met uren. Uren voor kwart voor acht word ik wakker. En dan ben ik wakker. En dan wil ik nog slapen, mijn echtgenoot is bijzonder weinig van zeg op dat uur, maar dan lukt het niet. En dan zeg ik tegen hem: liefje, ik kan nie slapen. En dan gooit hij z'n arm open, ga ik bij hem liggen en vervolgens lig ik dan daar wakker. Terwijl hij binnen de vijf tellen terug inslaapt. Dat hoor ik dan. Plots begint hij dan heel regelmatig te ademen en dan weet ik dat ie alweer buiten westen is. En daar lig ik dan. Ik kàn toch niet uitgeslapen zijn? Dat kàn niet. Want ik ben moe overdag, zo vooral rond drie uur in de namiddag. Dan ben ik moe. En om vijf uur 's ochtends ben ik wakker. En dan sta ik op en ga ik surfen. Romantisch.

Tijd
Het freelancersbestaan is er één dat mij op het lijf geschreven is. Meestal toch. Ongeveer negentig procent van de tijd. Het biedt me variatie, vrijheid -of alleszins het gevoel van vrijheid-, zelfstandigheid, en een boel plezier. Die andere tien procent van de tijd, zo ongeveer, is er even geen opdracht. Dan zou je denken: oké, vakantie ! Tja. Dat zou je denken. Niet dus. Ten eerste kan je die dingen niet plannen en wordt een gezellige vakantie met manlief al gauw een alleen-thuis-zijn-en-de-zolder-opruimen-tijd. Ten tweede: dat duurt en dat duurt en je weet niet hoelang dat duurt. Tot je op een blauwe dinsdagmiddag telefoon krijgt, woensdagochtend op gesprek gaat en donderdag je eerste werkdag klopt. En dan zucht je omdat je vindt dat je geen "closure" gegund is. Afsluiting van die 'vakantie-tijd'. U mag ermee lachen hoor, maar vakantie is pas vakantie als je weet wanneer ie voorbij is.

Thirty something
Volgens mijn moeder heeft een vrouw "de schoonste jaren van haar leven" tussen haar dertigste en veertigste verjaardag. Het beste moet dus nog komen. Fijn vooruitzicht. Alhoewel ik mijn leven nu toch ook al pretty great vind. Ik word over 25 dagen 29 jaar. Ik heb een huis, een echtgenoot, meestal een fijne job, geen zorgen, veel dromen, nogal wat ambitie en ik herhaal: geen zorgen. Fijn. Vrienden rondom mij worden zo stilaan één voor één dertig. Of 31, of 32, thirty somethings quoi. Gisteren was ik op een verjaardagsfeest van iemand die dertig werd. Je wordt uitgenodigd op zondagmiddag om drie uur. Da's al een teken aan de wand. "Kindjes welkom," da's al een tweede teken. En plots zit je daar, tussen leeftijdsgenoten mét kinderen. En alle blikken gaan jouw richting uit, en iedereen lijkt te denken "bijna dertig en zelfs nog niet zwanger???". Of misschien beeld ik het me in. Er werd vlot wijn gedronken, en cola light. Er werden agenda's naast elkaar gelegd, want wanneer gaan we nu eindelijk nog es met z'n allen een weekend weg? Er werd gelachen en geklaagd over zwangerschapskwaaltjes, en vertederd gekeken naar baby, peuter en kleuter die samen speelden. En om acht uur werden jasjes aangetrokken, want "morgen naar school". Nu ja, een mensenleven evolueert he...

Desktop
Ik weet niet hoe het komt, ik weet ook niet waarom, maar ik heb een hékel aan een rommelige desktop. Ik word er gék van, ik kan niet beginnen werken als er tientallen icoontjes op dat bureaublad staan. Er staat een hard disk op, een mapje met werkdocumenten en een mapje met privédocumenten. En die zijn dan nog es onderverdeeld in allemaal andere mapjes, maar die zié ik tenminste niet staan. Ben ik echt zo neurotisch? En dan te weten dat ik in het echte leven een ware chaoot ben. In mijn hoofd alleszins.

Love and happiness
Op een dag als vandaag wil een mens al es wat vrolijkheid bij mekaar zien. En doe er dan ineens maar een druppeltje geluk bij. Of een emmer, nu we toch bezig zijn. En wat happiness misschien? Allez vooruit !(klik!)

Zomerzon
Ik heb een lange koepel in mijn keuken, zo komt er heerlijk veel licht binnen. De radio staat loeihard, omdat ik 'm anders niet hoor, door de bakken regen die op koepel vallen. De lichten heb ik aangestoken, anders zie ik niet waar mijn toetsenbord ligt. Ik ga vanavond met wat vrienden mojito's drinken, en héél hard doen alsof het nog zomer is. Joehoe ! Lang leve de ontkenning !

Getrouwd

Het wordt tijd dat ik de stilte doorbreek. Het wordt tijd dat ik zo stilaan van mijn roze wolk kom. Trouwen, lieve mensen, dat is iets dat ik iedereen wil aanbevelen. Trouwen is bijzonder intens en fijn en leuk en hiphiphoi en hoera en joehoe !! En alle mensen die je kent, echt iedereen, is lief en hartelijk en wenst je zoooveel mooie dingen. U zou het zelf ook es moeten proberen. Trouwen is tof. Getrouwd zijn voorlopig ook nog. :-)

28 juli 2006
Voilà, ziedaar, de 28e juli is er. Ik heb er maanden naar uitgekeken en de laatste honderd dagen dag per dag ernaartoe geleefd. En nu plots, heel snel ineens, is ie er. Wekenlang goed weer, en vandaag voorlopig ook nog. Dat is goed. Goed weer om te trouwen. Met de liefste van de hele wereld. Ik ben zeker.

Paniek






Het is al ongeveer 38 dagen prachtig weer. Op mijn trouwdag mag ik scattered thunderstorms verwachten. Mooi !

Geslacht
Gewoon omdat ik het nérgens op het net kan terugvinden: wat is het geslacht van het woord "jury"? Velt de jury zijn of haar oordeel? Dat moet ik namelijk dringend weten. Wie biedt?

Come and see...
Ik kan nu officieel zeggen dat ik volgende week trouw. Volgende week. Ik zeg het even luidop om mezelf het te horen zeggen. Vol-gen-de week. Mijn god zeg ! Iedereen zegt: maak je geen zorgen, je moet alleen maar 'ja' zeggen. Ja. Da's niet moeilijk, da's waar, maar het is eng ! Eng is het ! Het heeft lang geduurd, maar ik denk dat ik nu toch een beetje nerveus word. Eindelijk !

Mona Lisa
Je hebt zo... Oké, ik begin opnieuw. Ik heb zo van die vrienden waar ik soms weken, wat zeg ik, maandenlang niks van hoor. Echt niks. Niet bij mijn verjaardag, noch bij kerst, maar dan plots, out of the blue is ie daar terug. En dan pikken we gewoon de draad weer op waar we 'm lieten liggen. Zonder verwijten, zonder gezeur. Da's goed, da's fijn. Want je weet wat je aan elkaar hebt, en ik weet ook, als er nu echt iets zou zijn, zou hij er wel staan. Of toch minstens luisteren naar wat er scheelt. Zo is mijn goeie vriend S. een week of twee geleden terug opgedoken. Plots. Ik heb m vandaag voor t eerst terug echt gezien, via z'n webcam. We hebben jarenlang bij elkaar om de hoek gewoond, en zo goed als nooit bij elkaar op bezoek geweest. Ik niet bij hem, hij niet bij mij. Nu is ie verhuisd naar het verre Stockholm en nu zie ik m elke dag. Op z'n webcam. En da's grappig, want hij kan mij niet zien. Katrien heeft namelijk niet zo'n webcam. Enfin, Mona Lisa, dat is zijn alias onder dewelke hij hier af en toe es reageerde (meestal met véél te veel caps), heeft nu ook een log. Allen daarheen !

Oh !
Ik trouw over 23 dagen. Het komt nu wel héél snel héél dichtbij...

Regen
Ik heb vanmorgen, om negen uur, in mijn zomerkleedje, een kop koffie gedronken in de tuin. In de regen. Het was heerlijk. De dag kan beginnen !

Hoera !
Lang leve de lastminute-initiatieven ! Vaak moet je vrienden weken op voorhand uitnodigen en allerlei drukke agenda's naast mekaar leggen en dan duurt het nog wat heen-en-weer-gemail voor je een datum kan prikken om es iets leuks te doen, maar heel af en toe krijg je een telefoontje in de zin van: hebben jullie vanavond al iets? En als het antwoord dan nee is, kan er een heeeele fijne bbq-avond met wat vrienden uit de bus komen. Dankjewel voor 't initiatief, M, het wordt zeker gezellig !

Duik
Ik was gisteren héél even weg uit mijn leven. Het is niet zo van mijn gewoonte om gekke dingen te doen, maar gisterenmiddag zag ik mezelf toch - in bikini - van een boot in de diepe zee springen. Het was ijssskoud, maar toch zo heel erg goed ! En het water was verschrikkelijk zout, en het zand onder mijn voeten heel erg slijkerig, en de schelpen pijnlijk, maar het gaf een instant-vakantiegevoel. Fijn zeg. Alleen is het contrast met een donkere, stoffige montagecel dan toch zo groot achteraf he...

Heet
Ik probeer er tegenwoordig een gewoonte van te maken: maandagochtend start ik met een kop koffie (zwart, sterk en heet) in mijn tuin, met mijn liefje (blond, niet zo sterk, en op dat ogenblik ook nog niet zo warm). Dat is fijn. Koffietje, babbeltje, bloemetjes, plantjes, en heel even rust, voor ik aan een lange week montage begin. Vanmorgen, om half negen, was het al te warm in mijn tuin. Het wordt een goeie week.

Vreemd
Ik moest afgelopen zaterdag op Zaventem draaien. Op de luchthaven. De hele crew arriveerde rond zeven uur, we begonnen de dag met koffie. We wisten immers dat het een lange draaidag zou worden. We renden de hele dag van hot naar her, over de tarmac, naar de verkeerstoren, langs Pier A en B. Ik liep ertussen en ik probeerde naar best vermogen twee cameraploegen te regisseren. Ik voelde me klein duimpje tussen de reuzen. Maar het ging goed, het was avond voor ik blueberrypie had kunnen zeggen. En ineens was het nacht. Diep in de nacht, vier uur. Ik ging even buiten kijken hoe ik de volgende sequentie zou draaien, maar man, wat een drukte. Wat een herrie, om vier uur 's nachts, aan de luchthaven. Gezinnen met jonge kinderen vertrokken naar Alicante, naar Tunesië en naar Egypte, om ongetwijfeld in het zand te gaan spelen. Dat kon mijn geest allemaal nog baas. Behalve een jaloerse gedachte, flitste er niet veel meer door mijn hoofd. Pas toen ik rond halfacht 's ochtends eindelijk mijn dorp kwam ingereden en de rij wachtenden bij de bakker zag, wist ik niet meer goed hoe het leven in elkaar stak. Is het nu zondag? Is het nu ochtend? Is het nu al warm? En wààrom ziet iedereen er al fris gewassen uit en stink ik nog naar de broeierige zaterdag. Toen ik drie uur later uit mijn bed kwam, viel alles weer op z'n plooi. Nu was het zondagochtend. Al die andere mensen waren gewoon even abuus.

Huh?
Gisteravond probeerde ik van Brussel naar huis te rijden. Een goeie dertig kilometer verderop. Het was 23.12 uur toen ik vertrok. Het was 01.04 uur toen ik thuis kwam. Er werd gewerkt op de Brusselse binnenring. Zouden er verkiezingen op komst zijn?

Pop Poll
Beste lezer,
Misschien zin om even uw mening te ventileren in de comments onder deze post? Graag ! Er is namelijk iets op til. Een huwelijksdans is op til. Een openingsdans, zo u wil. Gelukkig hoef ik er maar één. Alle officiële dansjes met papa's, schoonpapa's, getuigen, broers, nonkels en dat soort dingen, stellen we uit tot later op de avond. We willen graag één krachtige openingsdans voor mijn liefje en mezelf en dan een knaller van een opener van het feest zelf. Wat u misschien moet weten: ik kan niet dansen. Ik heb géén gevoel voor ritme. Met Caramia van Novastar wilden we graag openingsdansen, maar dat blijkt een erg moeilijk nummer te zijn voor mijn twee linkervoeten. Maar u heeft ongetwijfeld een betere suggestie. En nog een tip, voor u uw fantasie de vrije loop laat: I love you and the sky is blue and I will be true... U moét beter kunnen dan dat. The lines are open !

Hoepa !
Van januari tot nu was het druk op het werk. En daarvoor eigenlijk ook. Nu ben ik al twee weken thuis. Dat zijn twee goed gekozen weken, zeggen de mensen dan. Niet gekozen, gewoon een toevalligheid. Maar wel een mooi toeval, da's waar. Het is een heerlijk weertje geweest. Twee weken zijn eigenlijk genoeg. Ik heb deze week ook nog vrij. Maar ik wil eigenlijk terug gaan werken. Ik word gek van mezelf. Helemaal gek. Bijvoorbeeld. Ik heb een hangmat gekocht. Telkens ik een tijdje thuis ben, stroomt het geld werkelijk buiten. Alsof ik schade wil inhalen. In ieder geval, een hangmat. Leuk, zo'n hangmat. In de tuin, in het zonnetje, kussentje onder mijn hoofd, feeling bij de hand, en genieten maar. Op een doordeweekse woensdag ! Heerlijk. Ik blader langzaam door de feeling, ik lees iets en hoepa ! Daar gaat mijn concentratie ! Ik zie een fotomodel met een nogal leuk kapsel in het boekje en hoepa ! Ik denk aan mijn trouwkapsel. Ik lees iets over een peeling van je huid en hoepa ! Ik denk aan de afspraak met de schminkster die ik nog moet maken voor mijn trouwdag. En ik denk aan het feit dat ik nog ergens ten velde een schminkster moet zoeken. En dat dat er dan één moet zijn die met mijn veeleisendheid om kan en één die aan huis wil komen en één die op voorhand nog een proefmake-up wil doen met me, en één die liefst niet te duur is en niet teveel verkleinwoorden gebruikt. Ik hou hardnekkig nog even vol in mijn hangmat en blader verder. Op pagina acht zie ik een advertentie van een copy-center annex drukkerij. Hoepa, daar ga ik weer. Ik leg m'n feeling weg, ik kom uit de hangmat en ga maar weer achter mijn mooie imac zitten. Dringend nog wat offertes van drukkerijen opvragen. En ik bel mijn liefje voor de zesde keer vandaag. Ben je nu zeker dat we digitaal laten drukken of toch liever klassiek? Hij zucht zachtjes...

Pips
T. is lief. Ze is een lieve vriendin. Altijd vrolijk, altijd goed gezind, altijd een brede lach. En als niet, dan duurt het nooit lang voor ie wel weer komt, die mooie lach. T. is ziek. Flink ziek nu. Ze is opgenomen in het ziekenhuis, en da's niet goed. Allerlei buisjes en tubetjes die in haar lijf stromen en er ook weer uit. Niet fijn om te zien. Ze zag er maar pips uit vanmiddag. Heb ik altijd al een leuk woord gevonden, pips. Nee, T. zag er niet zo vrolijk uit vandaag. Ze probeerde wel te lachen en zo, vooral toen ik haar mijn bloemen gaf, maar ik zag toch dat het niet helemaal pluis is met 'r. Ik wou dat ik iets kon doen om snel de ouwe T. terug te krijgen. Maar iets laat me geloven dat dat nog wel even duurt....

Jongetje
Veertien maanden geleden werd J. geboren. Ik zag 'm ongeveer wekelijks en zag 'm evolueren. Het ging goed met J. Hij is altijd blij, nieuwsgierig en bijzonder mooi. Gisteren kwam hij aan de hand van z'n mama binnengestapt. Voor het eerst zag ik 'm stappen. Geweldig. Hij zat bij opa op de arm. Opa vroeg waar mama was, en het kleintje wees naar z'n mama. Met brede glimlach. "En waar is oma?". Weer wees ie de juiste richting uit. "En waar is Peter?". Het mannetje keek naar mijn lief, en bracht een klank uit. Het klonk als 'daa'. "En tante Katrien, waar is tante Katrien?". Hij lachte breed, en een fijn vingertje wees naar mijn neus. "Jaaa!", en iedereen blij.
Of hoe een baby'tje plots een fijn kereltje is geworden...

Iemand?
Kan iémand me vertellen wààrom ik gisteravond zoveel gedronken heb? Iemand? For the record: het was géén goed plan. Wie het ook bedacht, géén goed plan.

Besluitvaardig
Liefje twijfelt altijd. Als hij een drankje bestelt op café, kan hij gemakkelijk vijf minuten op de kaart zitten kijken en dan vervolgens een cola bestellen omdat ie niet weet wat anders. Op restaurant, precies hetzelfde. Hij blijft twijfelen tot de ober aan de tafel staat, en dan beslist hij impulsiefweg. Omdat hij niet kan kiezen. Vandaag is hij met zijn zus en mama op stap om een trouwkostuum te kopen. Afspraak om half tien om zo de hele dag te kunnen besteden aan passen, twijfelen, nog wat twijfelen en tegen het einde van de dag dan eindelijk te beslissen. Ik kreeg net telefoon van het winkeltrio. Nog niet eens halftwaalf en het is al beslist. Hij heeft gekozen. Zomaar ineens. Hup ! En volgens zijn zus ga ik 'wegsmelten' als ik hem zie in zijn pak. Raar.

Gezond
Het bedrijf waar ik nu voor werk, is verhuisd. Van een groot oudherenhuis in centrum Brussel, naar een onwaarschijnlijk groot kantorencomplex in een industrieterrein, aan de rand van Brussel. In het oudherenhuis had ik mijn bureau op een zolderkamertje. Gezellig, maar belachelijk veel te klein en donker. De koffiemachine stond in de kelder. Drie verdiepingen met de trap, telkens ik een kop koffie wilde. Dat was toch een keer of vijf per dag. Nu zit ik op het industrieterrein, op de eerste verdieping. Overal ruimte, overal ramen, heerlijk veel licht en plaats. Overal pijltjes naar verschillende redacties en producties, anders loopt iedereen verloren. Om maar te zeggen, het is hier groot en ruim. Lege kasten, zijn hier ook. Dat was op mijn zolderkamerbureautje ijdele hoop. De koffie-automaat staat nu slechts één verdieping lager, maar wàt een afstand zeg ! Echt waar, tien volle minuten ben ik onderweg voor een kop zwart goud (!). Het bedrijf wil vast dat ik gezonder ga leven. Ik drink minder koffie omdat ik zo ver moet lopen, en àls ik koffie drink, doe ik tien minuten aan beweging. Iedere keer een collega richting keuken gaat, krijgt die nu een lange lijst met bestellingen mee. Ha ! Goed geprobeerd !

Mocht
Mocht u het zich afvragen, ik héb het overleefd. Ik ben er nog. Het was zwaar, heftig, vreselijk en vreselijk leuk tegelijk. Het resultaat ziet u binnenkort op antenne. Een nieuwe aflevering van Witte Raven is in de maak.

Just not enough
Vanaf maandag beginnen twee weken waarvan ik weet dat ik na dag twee al kapot zal zijn en waarna ik dan toch nog twaalf dagen door zal moeten. Ik weet dat de komende twee weken slopend zullen zijn. Fysiek, omdat ik niet genoeg zal kunnen slapen. Zelfs niet in de buurt van genoeg. Mentaal, omdat ik moe ga worden en dan valt er met mij geen land te bezeilen. Dat wéét ik. Ik ga twintig uur per dag werken, of toch met werk bezig zijn. Ik ga niet thuis slapen, maar wel op een matrasje dat ik ergens op de grond in een hoekje van een vreemd kamertje zal leggen. De uren dat ik kan slapen, zal ik onwennig liggen rondkijken, luisteren naar vanalles en proberen verwerken wat die dag gebeurd is. Op die zeldzame momenten zal ik me druk maken over het feit dat ik mijn geest moet kalmeren om 's anderendaags weer fit en productief te kunnen zijn, maar doordat ik me druk maak, zal ik niet goed slapen en 's anderendaags bijgevolg noch fit, noch productief zijn. Terwijl ik dat wel moét zijn want er staat veel op het spel. Het is geen prettig vooruitzicht, want ik ben niet graag moe. Ik ben ook niet graag lang van huis weg. Het is een bijzonder prettig vooruitzicht omdat ik nieuwe dingen ga ervaren en nieuwe mensen ga ontmoeten en mezelf tot het uiterste ga drijven en mooie televisie ga maken.

Beetje
Ik ben misschien een beetje een moeilijk mens. Ik heb het niet zo begrepen op parfumeriewinkels, noch op schoonheidsinstituten. Nu ik erover nadenk, ik ben eigenlijk gék op schoonheidsinstituten, het zijn vooral de schoonheidsspecialiste en het parfumeriemeisje die me wel es enerveren. Ze hebben iets met verkleinwoorden. Ik niet. Ik vind, een verkleinwoord dient om iets aan te duiden dat klein is. Tegen een klein kind, kan je net zo goed kindje zeggen. Daar dient een verkleinwoord voor. In parfumeries en schoonheidssalons gooien ze met verkleindwoorden. Ze smijten ermee ! Tot ik er werkelijk gek van word ! Dan ga ik er nog harder dan tevoren op letten en dan schiet ik in de lach en dan is de winkelmevrouw in de war en kijkt ze me vragend aan en dan moet ik zeggen: neenee, mevrouw, tis niks. Excuseer.
Schoonheidsspecialistes spreken immers over zalfjes en geurtjes en klantjes en klantenkaartjes, en over pukkeltjes en rimpeltjes en een behandelingske en een koffietje en een appeltje en een mascaraatje en een poedertje en een saunaatje en ik word daar zot van ! Waarom doen die dat toch? Waarom?! Ik wind me nu zelfs op terwijl ik er maar gewoon over schrijf ! Je moet niet vragen wat dat met me doet als zo'n juffer tegen me begint met haar arsenaal aan tjes. "U hebt mooie nageltjes, mevrouwtje, die hebben bijna geen manicuurke nodig. Hebt u uw klantenkaartje bij? " Aaarghghhh. Gadver ! En ik kan nog zo genieten van een gelaatsverzorging, of een manicure. Maar ze moet echt zwijgen. Of telkens het einde van ieder woord inslikken. Een beetje moeilijk, ik zei het al.

Handtekening
Ik heb een getuige voor mijn huwelijk! Gelukkig maar. Ik ben er blij mee. En een toekomstige echtgenoot. Nu staat niets ons nog in de weg om te trouwen. Al de rest is bijkomstig, al de rest is ballast. Fijne ballast in sommige gevallen, dat wel. Het schiet trouwens goed op. We hebben een zaal, een dj, een cateraar, een partytentje (dankjewel E!), een jurk, schoenen (oh die doen pijn ! maar mooi !), ... Oh ! En een huwelijksreis ! Er komt een huwelijksreis ! Een echte ! Het wordt het hoogtepunt van het jaar.

Komen en gaan
Het is een vreemd gegeven, dat loggen. Het komt en het gaat. Soms loop ik op straat, zit ik in de auto en flitst het ene idee na het andere in mijn hoofd, dan zet ik me aan de computer en weet ik bij lange na niet waarover ik es iets zal schrijven. En zo komt het dat er wekenlang niks gebeurt. Hoewel mijn real-life-leven in een wervelwind verwikkeld geraakt is waar het maar niet lijkt uit te komen. Het is vreemd.

Geprikt
Ik ga trouwen met mijn lief. We hebben meubelen, huisgerief, een leuke lokatie en een datum. We trouwen op 28/07/2006. Ik kijk er naar uit. Ik heb er zin in. Ik heb zelfs al iets om aan te trekken. Ha !

Licht
Ik stapte gisteren naar mijn auto, de werkdag zat er op. Ik liep door Brusselse straten, waar ik anders nooit zou komen. Gewoon omdat er niks te zien is, behalve ambassades, kruidenierswinkeltjes, een turkse bakker en een toeristisch restaurant (moules à volonté, 18,95 euro, pendant toute l'année !). Er stonden lange files auto's, bestelwagens en moto's. Iedereen probeerde naar huis te geraken en vond het nodig en nuttig om de toeter te gebruiken. Alsof dat het hele proces zou bespoedigen. Ik was gefascineerd door het feit dat het nog licht was. Niet dat de zon scheen, maar ze was alleszins nog niet onder gegaan. Zou de lente zoetjesaan op komst zijn? Ik hoop het heel erg.

Onwetend
Soms droomde ik wel es over een ingewikkelde toestand. Alsof de heeeeele wereld op de hoogte was van een feit, een afspraak, een gebeurtenis, en ik wist van niks. Ik was de enige op de hele wereld die van niks wist. Nu ik erover nadenk, is het een droom die ik redelijk vaak had. Misschien moest ik maar es opzoeken of er een betekenis achter zit. Enfin, hoewel dromen bedrog zijn en zo, vraag ik toch even uw oprechte eerlijkheid. Is er een regel, een afspraak, die voorschrijft dat als je een Katrien ziet van zo ongeveer 28 jaar met een baby, peuter of kleuter op schoot, dat je dan uitvoerig en langdurig praat over hoe goed ze daar wel "mee staat"? En dat je haar dan uitgebreid gaat complimenteren? Bestaat er zo'n afspraak? Een ongeschreven regel misschien? Wel, in dat geval, mag ik dan asjeblieft vragen om die regel af te schaffen? Dankje.

1962

Hier was ik, de voorbije week, en het was ronduit zalig. Het was veertien jaar geleden dat ik nog geskied had, maar ik wist meteen terug hoe het ging. Het was perfect. In de acht dagen dat we in Oostenrijk waren, hebben we -echt, letterlijk- niet één wolk gezien. Echt waar. Het was hemels. Het was sinds 1962 geleden dat er in de dalen zoveel sneeuw van zo'n voortreffelijke kwaliteit was gevallen. De sneeuw was super, het weer zat ongelooflijk mee, het gezelschap was comme il faut, het hotel was huiselijk, de après-ski was gezellig, de spieren waren pijnlijk. Ik wil terug. Zo snel mogelijk. Skivakantie als huwelijksreis kan eigenlijk perfect, toch?

Problemen...
Problemen waar een aanstaande bruid mee te kampen krijgt zeg ! Een mens zou voor minder van zijn roze wolk afdalen... Ik heb over een uurtje een afspraak bij de kapper. Gewoon, omdat het hoog tijd is om mijn haar te laten knippen. Maar ! Als ik als bruid een ietwat treffelijk kapsel wil, dan is het zo ongeveer het moment om mijn haar niet meer te laten kort knippen, maar het te laten groeien. Maar ik word gek van de lengte van mijn haar op dit ogenblik. Niet lang, niet kort, vreselijk kortom. En als ik mijn haar nu laat groeien, heb ik dan tegen de zomer inderdaad een treffelijk kapsel? En ben ik dat dan nog wel? Is mijn warrige kapsel niet één van mijn typische kenmerken? Eén waarop mijn lief verliefd geworden is? Toen ik er vanmorgen tegen liefje over begon, zei hij iets in de aard van "lieve schat, maak je je nu echt druk over een kapsel? Over haar?" En hij zuchtte er achteraan. Wat betekent dat nu? Nu ben ik nog niks wijzer ! Wat zeg ik nu tegen die kapster? Hmmftie.

Stoer
Ik ben altijd nogal een stoere griet geweest. Niks geen barbiepoppen voor kleine Katrien, niks geen rokjes, liever geen gedoe. Wel een boom om in te klimmen, en platte schoenen, en grote praat. Geen discodansvloer, wel een toog. Geen vriendinnen, wel vrienden. Of toch geen 'typische' vrouwen als vriendinnen. Niet te veel gevestigde waarden, want daar krijg ik het benauwd van. Freelancer worden als je nog op school zit, waarom niet? Wat is het ergste dat kan gebeuren? Een huis kopen zonder spaargeld of backup? Pfff, als het niet lukt, verkoop ik het weer. Zo simpel is mijn leven altijd al geweest. Heerlijk vind ik het. Kinderen heb ik lange tijd niet gehoeven. Dat is fiks bijgedraaid intussen. Trouwen was ook nooit aan de orde. Ik kreeg een slecht voorbeeld, maar bovendien, waarom zou ik? Het is toch fijn zo? Natuurlijk ! Als we maar gelukkig zijn. En toen opeens belandde ik op een zonnige zaterdagochtend aan de oevers van de Loire. Op een strand. Zon in ons gezicht, maar toch koud. Niemand op het strand, zelfs geen verdwaalde vogel. En mijn lief, eerst breed glimlachend babbelend, en dan ernstiger van toon. Hij keek me plots aan, recht in mijn ogen en zijn stem ging trillen. Of ik zijn vrouw wil worden. Of ik met hem wil trouwen. En de wereld stond stil. He-le-maal stil. En alles viel op z'n plaats. Katrien gaat trouwen ! Met de enige man die haar ooit zou mogen vragen...

Bescheiden
Kijk, ik ben niet echt een bescheiden mens. Niet echt. Als ik ergens goed in ben, dan moet de hele wereld dat weten, en dat moet iedereen dan erkennen. En bevestigen. Dat heb ik graag. Niet echt bescheiden, dat zei ik al.
Nu verneem ik prompt dat dit log vijfde werd in één of andere verkiezing. Gek. Dat vind ik gek. Ik heb over die verkiezing niks gepost, niks verteld, aan vrienden niet, aan familie niet en aan lezers van dit log ook al niet. Aan niemand quoi. Dat ik genomineerd werd, vernam ik via een mail in mijn inbox. Dat vond ik al gek. Dat anderen, zoals druppels, of klue, of merel, of fré niet genomineerd werden, vervulde me met verbazing. De verbazing nam grote vormen aan, zodat ik zou gaan twijfelen aan de credibiliteit van de organisator.
Ik heb er geen benul van wie op dit log gestemd heeft, hoe het op de vijfde plaats kon eindigen. God weet dat ik er zelf niet eens voor gestemd heb. Ik heb dan ook helemaal niet gestemd. Toch wil ik de mensen die wél gestemd hebben, bedanken. Het schijnt dat het een eer is om in de toptien te staan. Bedankt daarvoor. Ja.

Baby
De sint is er, ergo de baby is er ! Vlak voor middernacht, op drie december, is er een kleintje geboren. Het mooiste, het liefste, het schattigste kleintje van de hele wereld. Toen ik 'm in m'n armen nam, deed ie even z'n felblauwe ogen open, en deed ie iets wat op glimlachen leek. Al ben ik wel de enige die dat zag. De anderen zeggen dat zo'n klein baby'tje nog niet kan lachen. Ze hebben het mis. Dinand lachte naar me. Dinand, als in: die van Kane. Als in: short for Ferdinand. Wij gaan het fijn hebben met ons twee: meter en Dinand.

Shoe-issue
Ik hou van schoenen, ik heb een stuk of twintig paar. Wat niet exuberant veel is in vergelijking met andere vrouwen. Het is betekenisloos weinig in vergelijking met Carrie uit Satc. Toch draag ik altijd dezelfde. Twee paar: zwarte, of bruine. En zoals dat al es gaat met schoenen, verslijten die dingen. Ik vind geen leuke nieuwe. Niet. Ik vind alleen leuke laarzen. Maar dat kan ik niet dragen wegens veel te zware kuiten. Dus ik loop nog altijd met mijn zwarte en bruine. Pfff. Bijna weekend. Ik ga nog es een shoppingjacht organiseren. Lief, hou je klaar. Jij moet mee.

Baby komt...
Zo ongeveer wanneer de Sint komt, komt ook een heel klein baby'tje. Het zal een jongetje worden. Dat is ie nu eigenlijk ook al, maar toch nog niet helemaal. Baby wordt mijn neefje. En mijn metekindje. Hij wordt lief, dat weet ik zeker. Maar eerst nog even in de buik. Vrijdagavond kreeg ik telefoon van de peter-in-spe. Waar E. (de mama) en D. (de papa, mijn broer) zouden zijn? Ze nemen hun telefoon niet op. Het zal toch nog niet waar zijn zeker?
Ik probeer hen ook te bellen op de vaste lijn. Zonder succes. Ook oma-in-spe weet niks van waar ze zouden kunnen zijn. Gek. Geplaagd door een vreemd voorgevoel bel ik naar het ziekenhuis. De receptioniste:
- ja, die naam zegt me wel iets. Ja, E. is opgenomen. Zal ik doorverbinden naar de kamer?
- Huh? Graag !
- ...
- Mevrouw, ik krijg geen gehoor, maar ik zie op de computer dat ze in nog in de arbeidskamer verblijft.
- (stilte) Pardon? Is E. aan het bevallen?
- Dat kan ik niet zeggen, mevrouw. Het zou ook kunnen dat dat al gebeurd is, maar ze is in ieder geval nog op de arbeidskamer. Wil u later terugbellen of de verpleging spreken?
-...
- Mevrouw?
-.. Euh, geef de verpleging maar.
...
Afdeling Materniteit.
- Nee, hoor, Mevrouw E. ligt gewoon op haar kamer. Die is helemaal niet in arbeid. Zal ik u doorverbinden?
- Doet u maar. Graag zelfs !
- Hallo?
- E. ?
- Ja?
- ...
- K?
- ... ja?
- Wat is er ?
- E., ben je al bevallen????
- Huh? Nee !
- Wat doe jij dan daar?
- ah. Bloeddruk was te hoog. Ik moest even onder observatie.
- Nog geen baby dus?
- Neenee, niet voor sinterklaas komt he ! Dat weet je toch?
- Jaja, dat wist ik wel !
- ....

Herbsttag
Er lag een flinterdun laagje ijs op de voorruit van mijn splinternieuwe auto vanmorgen. Het wordt winter. Ik was blij met mijn verwarmde buitenspiegels en vliegensvlugge airco. En ook met het laagje ijs. Ik hou van de winter. Maar ook van de zomer. Dus ik ben een heel jaar door blij met het weer. Zeg nu nog dat ik een moeilijk mens ben !

Pfff
Ik krijg klachten over de te lange radiostilte op dit log. Uit verschillende hoeken. Hoogst vervelend, maar ook een tikkeltje egostrelend. Dit log wordt blijkbaar gelezen. Ik blijf het gek vinden.
Ego's zijn trouwens volgens mij een hele grote oorzaak van ellende in mijn leven. In de hele wereld, als je wil ! Te grote ego's, te kleine ego's, gekrenkte, gedeukte, verwaarloosde, ... allemaal ego's.
Maar daarover ging deze post niet. Waarover dan? Ik ben het kwijt, wil u het geloven? Nuja, tot dat ik het terugvind dan maar ! Eerst een paar ego's overboord gooien.

E-mail
File las ik altijd al als het Engelse woord voor bestand, en zelden als 'verkeersblokkade'. Dat heb ik al lang. Telkens ik het woord file ergens geschreven zie staan, lees ik het op z'n Engels. Ook en meestal als het gewoon als Nederlands bedoeld is. Vandaag stelde ik vast dat ik iemand voor ogen zie, maar niet op zijn naam kan komen. Z'n e-mailadres kon ik echter wél vlotjes opzeggen. Waar loopt het mis in mijn hoofd? Ik zit te vaak en te lang op het net, vrees ik...

Lucy

Helaas, helaas, Lucy moet weg. Ze moet plaats ruimen voor een grotere auto, met meer ruimte, meer veiligheid, en ook omdat ik die auto van de zaak krijg. Dus ze moet gaan. Maar wel naar een goeie thuis natuurlijk ! Als u (of iemand die u kent) interesse heeft, surf dan even naar hier.
Einde van het schaamteloos misbruiken van dit log. Gegroet !

Detox
Ik ben er nog. Ik leef nog. Ik ben niet dood. Ik ben wél in detox geweest. Ik moest lange dagen werken, zonder computer bij de hand. Veel dagen werken. Op die enkele vrije dag had ik andere dingen te doen dan loggen. Vandaar de grote, lange, diepe stilte. Maar ik ben terug. Detox heeft niet gewerkt. Alive, kicking, and still addicted !

Vreselijk
De kleine ergernisjes in het leven: met een pen op papier schrijven, terwijl de punt van de pen nog in de pen zit en je dus vergeten drukken bent op het knopje bovenop de pen. Het geluid dat dat schrijven dan maakt. Aaaaaargh....

Cyber
Mijn mama leert surfen. Ze heeft lang een computer geweigerd, al helemaal een internetconnectie. Nu mijn ouwe computer ook niet meer voor mijn broer voldeed, verhuisde ie naar mama's place. En buiten alle verwachtingen om, ze zette zich ervoor, en ging aan de slag. Grappig ! Twee weken geleden wist ze amper waarvoor een muis dient, nu laat ze me niet meer gerust op msn. Ze zoekt zelf uit hoe het allemaal in z'n werk gaat en belt alleen als ze helemaal vast zit. Intussen heeft ook stiefpaps de smaak flink te pakken, dus wordt er al uitgekeken naar een tweede exemplaar. Alleen over het feit hoe ze met z'n tweeën tegelijkertijd op het internet moeten, bestaat nog twist en onduidelijkheid. Ik vind het boel geestig. Ik heb coole ouders. Nu hen nog aan het apple'n en aan het skype'n krijgen....

Fijn
Mijn verjaardag was leuk. Zelfs overdag, waarvoor ik gevreesd had. Ik werk zelden op mijn verjaardag, maar dit jaar kon ik er zeer moeilijk onderuit. Het is toch nog behoorlijk meegevallen, onder meer door het pannenkoekenfestijn tijdens de lunch. 's Avonds lekkere catering, boel veel mensen, en (woehoe) veel pakjes. Een ring, een boek, parfum, lipstick, nagellak, een sleutelhanger, een etuitje van nathan, bloemen, bloemen, bloemen, ik ben gek op bloemen, een wollen sjaal, en een prachtig niemendalletje van mijn lief, dat alleen hij zal zien... En die ene die me telkens vergeet, is me ook dit jaar vergeten. Gelukkig zijn er nog zekerheden. Het was een fijne dag, dankjewel.

Jep
Jep, ik ben jarig vandaag. Een vreemde verjaardag, mag ik wel rustig zeggen. Het is nog niet eens middag en toch al minstens drie mensen hebben me er op gewezen dat de dertig in zicht is. Angstwekkend dichtbij in zicht. What is the fuss about ?! Ik word ocharme 28 ! Piepjong ben ik nog ! Ik voel me trouwens ook helemaal nog geen 28. Bij een vrouw van 28 zou je denken aan een vrouw, matuur, rijp, evenwichtig. Hahhahah! Ik zing nog van "spaghetti, spaghotti, spaghihihihihi," als ik pasta maak. Ik slaap nog met een teddybeer. Ik doe niet aan pensioensparen, of aan eender welk ander soort sparen dan ook. Ik wil een kind, omdat ik dan zelf ook legitiem met blokken mag spelen...
Dertig ! Het idee alleen al... Nee hoor, waar is die kroon eigenlijk, voor op mijn jonge verjaardagshoofdje?

Come and go
Ik was de voorbije week iedere dag in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen. Interessante locatie, vind ik. Als je even niet op de ziekenkamer bent, maar een wandelingetje maakt naar het snoepwinkeltje bijvoorbeeld, passeer je niets dan verhalen. Mensen met een verhaal. Iedereen bezig met z'n eigen geluk of ongeluk. Een moeder die met haar pasgeboren dochtertje van tweeëneenhalve kilo naar huis mag. Een kale man, amper vijfendertig, ongezond bleek. Een ambulancier die staat te vertellen dat hij net een meisje van zeven heeft binnengebracht omdat ze met de fiets werd aangereden door een brutale autobestuurder. Een jonge, ambitieuze vrouw die aan het bed van de patiënten haar uitleg doet in een ijltempo, in de hoop dat de patiënten niet zouden merken dat ze eigenlijk nog maar een paar maanden arts is en net zo onzeker als op de eerste schooldag. Een laborant die op ernstige toon tegen een collega vertelt dat er nu iets moet gebeuren om één of andere epidemie tegen te gaan. En ik, die naar buiten loop, blij en opgelucht omdat de hartoperatie van m'n stiefpapa voorbij is en vooral: geslaagd.

Oh

Ik heb een grote kleerkast. Ze is vier meter breed. Dat is nodig, want ik shop graag. Graag en veel. En ik ken ook wel wat van diëten, dus ik heb alles in minstens drie maten. Ergo: die grote kleerkast is een noodzaak. En ze zit nokvol, want ook beddengoed en strandlakens vinden er een thuis. Weliswaar niet allemaal in mijn helft, maar toch. Liefje heeft de rechterhelft. In zijn rechterhelft staan ook alle boekhoudmappen van mijn zaak. En een groot ladeblok met vijf verdiepinkjes, vol ondergoed en sokken. Maar ik wijk weer af. Toen ik de kleerkast kocht, was dat in een vlaag van vooruitziendheid. Als ik ooit een kindje kreeg, dan konden al die minikleertjes er ook nog bij. Ha ! Naïef. Nee, die kleerkast zit propvol. En zo vond ik vanmorgen een zwart truitje, van Esprit, dat ik van m'n leven nog niet gezien heb. Ofwel zijn de kaboutertjes me erg goed gezind, ofwel heb ik ooit es een zwart truitje gekocht, netjes opgeplooid, om het dan verder te vergeten. Leuk, zo'n mooi zwart dingetje vinden op een blauwe dinsdag als vandaag...

ps: de kleerkast op de foto is zoals ik ze in gedachten had toen ik ze kocht. In werkelijkheid zit er ten eerste véél meer kleur in mijn kleren. En ten tweede is ze net ietsje gevulder...

Fall
De herfst begint vandaag. Dan kan ik eindelijk de verwarming op zetten, zonder schuldgevoel. Mooi.

That time of year
Het is weer thàt time of year. Ik ben bijna jarig. Jarig zijn, vind ik ge-wél-dig. Echt. Ik kijk er ieder jaar heel erg naar uit. Naar de aandacht, de pannenkoeken, de verjaardagskroon op mijn hoofd, de ballonnen, de taart, de zoenen (zelfs van gekke tantes), en de cadeautjes. Ook de cadeautjes. Maar wat ik niet leuk vind aan this time of year, is de pre-verjaardags-periode. Ik hààt ze ! Mensen vragen me wat ik graag wil voor mijn verjaardag. Welke cadeautjes ik wil. Of ik al een lijstje heb. Wat ik wil eten met m'n verjaardag. Wat we zullen serveren als er bezoek komt. Ik haat het !
Ik wéét namelijk niet wat voor cadeautje ik wil. En ik kàn niet kiezen wat ik wil eten. Ik wil alles. En het verjaardagslijstje, ik word er gek van. Ik weet dat wat ik opschrijf bepalend is voor het welslagen van de dag. Want als cadeautjes tegen vallen, valt de dag tegen. Maar met dat lijstje kom ik echt niet verder dan een kurkentrekker (ik heb een heel onhandig model in huis) en mijn flesje parfum dat bijna leeg is. Dus dat zou ik op het lijstje kunnen zetten. Maar zijn dat nu wel leuke cadeautjes? On the other hand, ik heb het ook gewoon nodig, dus misschien moet ik dat toch maar doen... Pfff, ik kom er niet uit. Stel je voor dat ik een kurkentrekker krijg van mijn lief !

Kaputt !
Net wanneer ik allerlei nachtshiften en vroege en late shiften werk, gaat mijn videorecorder kapot. Stuk. Gewoon, zo vanzelf. Een hele zomer, wanneer er niks niks niks op de buis was, blijft ie halstarrig werken en nu, net nu, is ie kapot. Net nu een nieuwe reeks van 24 begint. En aangezien ieder zichzelf respecterend burger dat ding dan vervangt door een hippe dvd-recorder, met harde schijf natuurlijk, wist ik meteen wat me te doen stond. Poeh, wat een moeilijk ding zeg ! En wat een ingewikkelde handleiding ! En het ligt echt niet aan mij hoor, ik kan behoorlijk overweg met tv's, video's, computers, mixers, senseo's, stoommachines, wasmachines, ja zelfs boormachines. Maar werkelijk, die dvd recorder is me echt té vreemd. Wat een gek ding. Echt onhandig gek. Duur genoeg nochtans, om er een treffelijke manual bij te steken, vind ik. Poeh...

The morning after
Donderdagnacht om twee uur had ik gedaan met werken. Eindelijk, na een hele intensieve, zware periode. Het was voorbij, het zat erop. Gauw nog een feestje, het glas heffen, en klinken. Niet op wat voorbij is, alleen op wat nog komt. Blik vooruit, en een glimlach. Iedereen was uitgelaten, ik wilde eigenlijk gewoon zo snel mogelijk naar huis. Thuis zijn. Dat was lang geleden.
Vrijdagochtend zou mijn week vakantie beginnen. Een hele week om terug te recupereren, om thuis te zijn, om te slapen en te genieten. Vrijdagochtend werd ik wakker met een vreselijke verkoudheid. Alsof mijn lichaam die nacht had gezegd: het is goed, nu mag het, doe maar. We zijn nu vijf dagen verder en het is alleen maar erger geworden. Hoesten, sniffen, niezen, vicks vaporub smeren... Zou zoiets niet moeten beteren na vijf dagen? Bloody hell...

Boerinneke
U kan een betoog houden voor Nutella, zoveel u wil. Tot u erbij neervalt, voor mijn part. De choco van " 't boerinneke" is de beste choco van de hele wereld. Dat is choco zoals choco hoort te zijn. Stevig, niet in slierten plakkend zoals het eerstgenoemde merk, en puur naar chocolade smakend, niet zoals de overheersende hazelnotensmaak van diezelfde eerstgenoemde. 't Boerinneke dus. Heerlijk. Een musthave. En een sympathieke naam er gratis bovenop.

Voilà
Kijk. Ik werk hard en veel. Ik verdien goed mijn centen. Ik geef weinig uit, want daar heb ik geen tijd voor. Ik heb geen echte hobby's, laat staan dure hobby's. Ik ga wel es shoppen, en ik koop al es een imac, maar ook niet iedere week.
Ik ben ook moe. Erg moe. Ook mentaal. Ik heb het gevoel dat iedereen altijd vanalles van me verwacht. Alsof ik nog niet genoeg werk heb met m'n eigen leven op poten te krijgen... En ik heb nog geen kinderen en ook eigenlijk geen noemenswaardige zorgen, dus ik kan me goed voorstellen dat zij die dat wel hebben, vinden dat ik niet zo moet lullen. Maar toch: het is tijd voor mezelf nu. Me-time ! Ik lees er over op het internet of in de 'feeling'. Genoeg gelezen, tijd voor actie. Me-time. Coming up. Ik ga kuren. In een kuuroord. Een poepsjiek. En kloteduur. Maar ik ga het doen. En ik neem m'n mama mee. Op uitnodiging. Wat kan mij dat geld schelen? Van half negen 's ochtends tot zes uur 's avonds gaan ze allerlei handelingen en behandelingen uitvoeren en ik ga het gewoon laten gebeuren. Ik vind dat ik dat verdiend heb.
Er was wel degelijk een pointe in deze post.

Reclame
Vanavond de eerste aflevering van de nieuwe reeks van The Block. Op VT4. Om 21.10 uur.

Heerlijk
Gisteravond zag ik m'n nieuwe karretje voor het eerst. We hebben mekaar erg voorzichtig leren kennen. Ik heb me voorgesteld en ik heb es geaaid. Maar dan ! Wat een heerlijkheid ! Weet je dat ie zomaar uit z'n hoofd onthoudt in welke positie ik m'n stoel graag heb? En als liefje ermee rijdt, weet de auto ook hoe zijn stoel moet staan. En als de positie van de stoelen verandert, veranderen de posities van de buitenspiegels helemaal vanzelf mee ! En er komt lucht vanuit de zetels ! En als je op een knopje duwt, komt er een bekerhoudertje tevoorschijn. En er is een steuntje voorzien, in leder natuurlijk, voor als ik m'n arm wil laten rusten ! Lief toch ! Alsof de auto wil zeggen dat ie niet wil dat ik te vermoeid aankom, daar waar ik moet zijn. En er zitten kleine, schattige ruitenwissers op de koplampen. Hahaha ! Wel even ernstig blijven, toch?

Scholl
Het is een geweldige uitvinding. Geweldig door z'n eenvoud en effectiviteit, geweldig genoeg om mij er helemaal gek van te maken: de Scholl Party Feet !
Je plakt de dingetjes in je schoenen, ze verschuiven niet, en ik kan nu eindelijk, voor het eerst in m'n leven, een hele dag op hakken lopen ! Kan ik die ongebruikte muiltjes eindelijk es uit de kast halen...
Wat kan het leven mooi zijn.

Wie wint?
Kijk, Lieve vroeg erom: Wat voor een auto heeft Katrien in een impulsieve bui gekocht? Dat is natuurlijk een immens moeilijke vraag, gezien het onmetelijke aanbod tweedehandswagens dat er op de markt te vinden is. Dus ik geef een paar tips.
Misschien is de voorgeschiedenis belangrijk, als u een gokje naar de toekomst wil wagen. Dat is immers vaak zo.
Ik rijd nu nog met een Peugeot 206, een rooie. Luciferrood. Ze heet dan ook Lucy. Dat was mijn tweede autootje. Nieuw gekocht, spic en span uit de garage. Mijn eerste was een Golf II, die ouder was dan ikzelf. Namelijk 21 jaar, geweldig mat groen, maar Cornelia sjeesde als geen ander ! Mijn derde wagen is anders. Ik zou 'm nieuw zeker nooit gekocht hebben, tenzij ik erg veel geld zou bezitten. Wel is het zo, dat ik er al jaren van droom. Ik vind 'm echt helemaal geweldig. Ik vind dat ie eerder bij een man past, dan bij een vrouw, maar daar heb ik me nog nooit iets wezenlijks van aangetrokken. Daar komt bij dat ie voor een erg schappelijke prijs te koop wordt aangeboden door iemand die ik erg goed ken. En zei ik al dat ik 'm echt machtig mooi vind? En dus heb ik een auto gekocht. Terwijl ik er geen nodig heb. Maar ik heb het toch gedaan. Welke? Rara, wie gokt juist?
ps: Lieve gokte niet juist. Ze kent wél redelijk goed mijn smaak...